Post sepulturam va<n>ae manium ambages. 7.188.1
omnibus a suprem<o> die eadem quae ante primum, nec magis
a morte sensus ullus aut corpori aut animae quam ante na-
talem. eadem enim vanitas in futurum etiam se propagat
et in mortis quoque tempora ipsa sibi vitam mentitur, alias 5
inmortalitatem animae, alias transfigurationem, alias sensum
inferis dando et manes colendo deumque faciendo qui iam
etiam homo esse desierit, ceu vero ullo modo spirandi ratio
ceteris animalibus distet aut non diuturniora in vita multa
reperiantur, quibus nemo similem divinat inmortalitatem. 10
quod autem corpus animae per se? quae materia? ubi 189.1
cogitatio illi? quo modo visus, auditus aut qui tangit? quis
usus e<x ii>s aut quod sine <i>is bonum? quae deinde sedes
quantave multitudo tot saeculis animarum velut umbrarum?
puerilium ista delenimentorum avidaeque numquam desinere 5
mortalitatis commenta sunt. similis et de adservandis cor-
poribus hominum ac revivescendi promisso Democrit<i>
vanitas, qui non revixit ipse. quae, malum, ista dementia 190.1
est iterari vitam morte? quaeve genitis quies umquam, si
in sublim<i> sensus animae manet, inter inferos umbrae?
perdit profecto ista dulcedo credulitasque praecipuum na-
turae bonum, mortem, ac duplicat obitu<r>i dolorem etiam 5
post futuri aestimatione. etenim si dulce vivere est, cui
potest esse vixisse? at quanto facilius certiusque sibi quem-
que credere, specimen securitatis antegenitali sumere expe-
rimento!