| Quam saepe tristis umbra germani meis | 115 |
| offertur oculis, membra cum soluit quies | |
| et fessa fletu lumina oppressit sopor: | |
| modo facibus atris armat infirmas manus | |
| oculosque et ora fratris infestus petit, | |
| modo trepidus idem refugit in thalamos meos; | 120 |
| persequitur hostis atque inhaerenti mihi | |
| uiolentus ensem per latus nostrum rapit. | |
| tunc tremor et ingens excutit somnos pauor | |
| renouatque luctus et metus miserae mihi. | |
| Adice his superbam paelicem, nostrae domus | 125 |
| spoliis nitentem, cuius in munus suam | |
| Stygiae parentem natus imposuit rati, | |
| quam, dira post naufragia, superato mari, | |
| ferro interemit saeuior pelagi fretis: | |
| quae spes salutis, post nefas tantum, mihi? | 130 |
| inimica uictrix imminet thalamis meis | |
| odioque nostri flagrat et pretium stupri | |
| iustae maritum coniugis poscit caput. | |
| Emergere umbris et fer auxilium tuae | |
| natae inuocanti, genitor, aut Stygios sinus | 135 |
| tellure rupta pande, quo praeceps ferar. | |
| Nvt. Frustra parentis inuocas manes tui, | |
| miseranda, frustra, nulla cui prolis suae | |
| manet inter umbras cura: qui nato suo | |
| praeferre potuit sanguine alieno satum | 140 |
| genitamque fratris coniugem captus sibi | |
| toris nefandis flebili iunxit face. | |
| hinc orta series facinorum: caedes, doli, | |
| regni cupido, sanguinis diri sitis; | |
| mactata soceri concidit thalamis gener | 145 |
| uictima, tuis ne fieret hymenaeis potens. | |
| pro facinus ingens! feminae est munus datus | |
| Silanus et cruore foedauit suo | |
| patrios penates, criminis ficti reus. | |
| intrauit hostis, ei mihi, captam domum | 150 |
| dolis nouercae, principis factus gener | |
| idemque natus, iuuenis infandi ingeni, | |
| capaxque scelerum, dira cui genetrix facem | |
| accendit et te iunxit inuitam metu. |