'Quare ille philosophiae studiosus est et tam diues uitam
|
7.21.1.1
|
agit? Quare opes contemnendas dicit et habet, uitam
|
|
contemnendam putat et tamen uiuit, ualetudinem con-
|
|
temnendam, et tamen illam diligentissime tuetur atque
|
|
optimam mauult? Et exilium uanum nomen putat et ait
|
5
|
"quid enim est mali mutare regiones?" et tamen, si licet,
|
|
senescit in patria? Et inter longius tempus et breuius nihil
|
|
interesse iudicat, tamen, si nihil prohibet, extendit aetatem
|
|
et in multa senectute placidus uiret?' Ait ista debere con-
|
2.1
|
temni, non ne habeat, sed ne sollicitus habeat; non abigit
|
|
illa a se, sed abeuntia securus prosequitur. Diuitias quidem
|
|
ubi tutius fortuna deponet quam ibi unde sine querella
|
|
reddentis receptura est? M. Cato cum laudaret Curium
|
3.1
|
et Coruncanium et illud saeculum in quo censorium crimen
|
|
erat paucae argenti lamellae possidebat ipse quadragies
|
|
sestertium, minus sine dubio quam Crassus, plus quam
|
|
censorius Cato. Maiore spatio, si compararentur, proauum
|
5
|
uicerat quam a Crasso uinceretur, et, si maiores illi ob-
|
|
uenissent opes, non spreuisset. Nec enim se sapiens in-
|
4.1
|
dignum ullis muneribus fortuitis putat: non amat diuitias
|
|
sed mauult; non in animum illas sed in domum recipit,
|
|
nec respuit possessas sed continet, et maiorem uirtuti suae
|
|
materiam subministrari uult.
|
5
|
Quid autem dubii est quin haec maior materia sapienti
|
22.1.1
|
uiro sit animum explicandi suum in diuitiis quam in
|
|
paupertate, cum in hac unum genus uirtutis sit non in-
|
|
clinari nec deprimi, in diuitiis et temperantia et liberalitas
|
|
et diligentia et dispositio et magnificentia campum habeat
|
5
|
patentem? Non contemnet se sapiens, etiam si fuerit
|
2.1
|
minimae staturae, esse tamen se procerum uolet. Et exilis
|
|
corpore aut amisso oculo ualebit, malet tamen sibi esse
|
|
corporis robur, et hoc ita ut sciat esse aliud in se ualentius;
|
|
malam ualetudinem tolerabit, bonam optabit. Quaedam
|
3.1
|
enim, etiam si in summam rei parua sunt [ait] et subduci
|
|
sine ruina principalis boni possunt, adiciunt tamen aliquid
|
|
ad perpetuam laetitiam et ex uirtute nascentem: sic illum
|
|
adficiunt diuitiae et exhilarant ut nauigantem secundus et
|
5
|
ferens uentus, ut dies bonus et in bruma ac frigore apricus
|
|
locus. Quis porro sapientium—nostrorum dico, quibus
|
4.1
|
unum est bonum uirtus—negat etiam haec quae indifferen-
|
|
tia uocamus habere aliquid in se pretii et alia aliis esse
|
|
potiora? Quibusdam ex iis tribuitur aliquid honoris,
|
|
quibusdam multum; ne erres itaque, inter potiora diuitiae
|
5
|
sunt. 'Quid ergo' inquis 'me derides, cum eundem apud
|
5.1
|
te locum habeant quem apud me?' Vis scire quam non
|
|
eundem habeant locum? mihi diuitiae si effluxerint, nihil
|
|
auferent nisi semet ipsas, tu stupebis et uideberis tibi sine
|
|
te relictus, si illae a te recesserint; apud me diuitiae aliquem
|
5
|
locum habent, apud te summum; ad postremum diuitiae
|
|
meae sunt, tu diuitiarum es.
|
|