| Quid perdis ultra uerba? quid pectus ferum | 140 |
| mollire temptas precibus? hoc animo sedet | |
| effundere hanc cum morte luctantem diu | |
| animam et tenebras petere: nam sceleri haec meo | |
| parum alta nox est: Tartaro condi iuuat, | |
| et si quid ultra Tartarum est; tandem libet | 145 |
| quod olim oportet. morte prohiberi haud queo. | |
| ferrum negabis? noxias lapsu uias | |
| cludes et artis colla laqueis inseri | |
| prohibebis? herbas quae ferunt letum auferes? | |
| quid ista tandem cura proficiet tua? | 150 |
| ubique mors est. optume hoc cauit deus: | |
| eripere uitam nemo non homini potest, | |
| at nemo mortem; mille ad hanc aditus patent. | |
| nil quaero: dextra noster et nuda solet | |
| bene animus uti—dextra, nunc toto impetu, | 155 |
| toto dolore, uiribus totis ueni. | |
| non destino unum uulneri nostro locum: | |
| totus nocens sum: qua uoles mortem exige. | |
| effringe pectus corque tot scelerum capax | |
| euelle, totos uiscerum nuda sinus. | 160 |
| fractum incitatis ictibus guttur sonet | |
| laceraeque fixis unguibus uenae fluant. | |
| aut derige iras quo soles: haec uulnera | |
| rescissa multo sanguine ac tabe inriga. | |
| hac extrahe animam duram, inexpugnabilem. | 165 |
| Et tu, parens, ubicumque poenarum arbiter | |
| adstas mearum; non ego hoc tantum scelus | |
| ulla expiari credidi poena satis | |
| umquam, nec ista morte contentus fui, | |
| nec me redemi parte: membratim tibi | 170 |
| perire uolui—debitum tandem exige. | |
| nunc soluo poenas, tunc tibi inferias dedi. | |
| ades atque inertem dexteram introrsus preme | |
| magisque merge: timida tunc paruo caput | |
| libauit haustu uixque cupientes sequi | 175 |
| eduxit oculos. haeret etiamnunc mihi | |
| ille animus, haeret, cum recusantem manum | |
| pressere uultus. audies uerum, Oedipu: | |
| minus eruisti lumina audacter tua, | |
| quam praestitisti. nunc manum cerebro indue: | 180 |
| hac parte mortem perage qua coepi mori. | |
| An. Pauca, o parens magnanime, miserandae precor | |
| ut uerba natae mente placata audias. | |
| non te ut reducam ueteris ad speciem domus | |
| habitumque regni flore pollentem inclito | 185 |
| peto aut ut iras, temporum haut ipsa mora | |
| fractas, remisso pectore ac placido feras: | |
| at hoc decebat roboris tanti uirum, | |
| non esse sub dolore nec uictum malis | |
| dare terga; non est, ut putas, uirtus, pater, | 190 |
| timere uitam, sed malis ingentibus | |
| obstare nec se uertere ac retro dare. | |
| qui fata proculcauit ac uitae bona | |
| proiecit atque abscidit et casus suos | |
| onerauit ipse, cui deo nullo est opus, | 195 |
| quare ille mortem cupiat aut quare petat? | |
| utrumque timidi est: nemo contempsit mori | |
| qui concupiuit. cuius haut ultra mala | |
| exire possunt, in loco tuto est situs. | |
| quis iam deorum, uelle fac, quicquam potest | 200 |
| malis tuis adicere? iam nec tu potes | |
| nisi hoc, ut esse te putes dignum nece— | |
| non es nec ulla pectus hoc culpa attigit. | |
| et hoc magis te, genitor, insontem uoca, | |
| quod innocens es dis quoque inuitis. quid est | 205 |
| quod te efferarit, quod nouos suffixerit | |
| stimulos dolori? quid te in infernas agit | |
| sedes, quid ex his pellit? ut careas die? | |
| cares; ut altis nobilem muris domum | |
| patriamque fugias? patria tibi uiuo perit; | 210 |
| natos fugis matremque? ab aspectu omnium | |
| fortuna te summouit, et quidquid potest | |
| auferre cuiquam mors, tibi hoc uita abstulit; | |
| regni tumultus? turba fortunae prior | |
| abscessit a te iussa. quem, genitor, fugis? | 215 |
| Oe. Me fugio, fugio conscium scelerum omnium | |
| pectus, manumque hanc fugio et hoc caelum et deos | |
| et dira fugio scelera quae feci innocens. | |
| ego hoc solum, frugifera quo surgit Ceres, | |
| premo? has ego auras ore pestifero traho? | 220 |
| ego laticis haustu satior aut ullo fruor | |
| almae parentis munere? ego castam manum | |
| nefandus incestificus exsecrabilis | |
| attrecto? ego ullos aure concipio sonos, | |
| per quos parentis nomen aut nati audiam? | 225 |
| utinam quidem rescindere has quirem uias | |
| manibusque adactis omne qua uoces meant | |
| aditusque uerbis tramite angusto patet | |
| eruere possem: nata, iam sensum tui, | |
| quae pars meorum es criminum, infelix pater | 230 |
| fugissem. inhaeret ac recrudescit nefas | |
| subinde, et aures ingerunt quidquid mihi | |
| donastis, oculi. cur caput tenebris graue | |
| non mitto ad umbras Ditis aeternas? quid hic | |
| manes meos detineo? quid terram grauo | 235 |
| mixtusque superis erro? quid restat mali? | |
| regnum parentes liberi, uirtus quoque | |
| et ingeni sollertis eximium decus | |
| periere, cuncta sors mihi infesta abstulit; | |
| lacrimae supererant: has quoque eripui mihi. | 240 |