HERCVLES EPITRAPEZIOS NOVI VINDICIS
|
|
Forte remittentem curas Phoeboque levatum
|
4.6.1
|
pectora, cum patulis tererem vagus otia Saeptis
|
|
iam moriente die, rapuit me cena benigni
|
|
Vindicis. haec imos animi perlapsa recessus
|
|
inconsumpta manet: neque enim ludibria ventris
|
5
|
hausimus aut epulas diverso a sole petitas
|
|
vinaque perpetuis aevo certantia fastis.
|
|
a miseri, quos nosse iuvat quid Phasidis ales
|
|
distet ab hiberna Rhodopes grue, quis magis anser
|
|
exta ferat, cur Tuscus aper generosior Vmbro,
|
10
|
lubrica qua recubent conchylia mollius alga.
|
|
nobis verus amor medioque Helicone petitus
|
|
sermo hilaresque ioci brumalem absumere noctem
|
|
suaserunt mollemque oculis expellere somnum,
|
|
donec ab Elysiis prospexit sedibus alter
|
15
|
Castor et hesternas risit Tithonia mensas.
|
|
o bona nox iunctaque utinam Tirynthia luna!
|
|
nox et Erythraeis Thetidis signanda lapillis
|
|
et memoranda diu geniumque habitura perennem!
|
|
mille ibi tunc species aerisque eborisque vetusti
|
20
|
atque locuturas mentito corpore ceras
|
|
edidici. quis namque oculis certaverit usquam
|
|
Vindicis, artificum veteres agnoscere ductus
|
|
et non inscriptis auctorem reddere signis?
|
|
hic tibi quae docto multum vigilata Myroni
|
25
|
aera, laboriferi vivant quae marmora caelo
|
|
Praxitelis, quod ebur Pisaeo pollice rasum,
|
|
quid Polycleteis iussum spirare caminis,
|
|
linea quae veterem longe fateatur Apellen,
|
|
monstrabit: namque haec, quotiens chelyn exuit, illi
|
30
|
desidia est, hic Aoniis amor avocat antris.
|
|
Haec inter castae genius tutelaque mensae
|
|
Amphitryoniades multo mea cepit amore
|
|
pectora nec longo satiavit lumina visu:
|
|
tantus honos operi finesque inclusa per artos
|
35
|
maiestas. deus ille, deus! seseque videndum
|
|
indulsit, Lysippe, tibi parvusque videri
|
|
sentirique ingens! et cum mirabilis intra
|
|
stet mensura pedem, tamen exclamare libebit,
|
|
si visus per membra feres: 'hoc pectore pressus
|
40
|
vastator Nemees; haec exitiale ferebant
|
|
robur et Argoos frangebant brachia remos.'
|
|
ac spatio tam magna brevi mendacia formae!
|
|
quis modus in dextra, quanta experientia docti
|
|
artificis curis pariter gestamina mensae
|
45
|
fingere et ingentes animo versare colossos!
|
|
tale nec Idaeis quicquam Telchines in antris
|
|
nec stolidus Brontes nec, qui polit arma deorum,
|
|
Lemnius exigua potuisset ludere massa.
|
|
nec torva effigies epulisque aliena remissis,
|
50
|
sed qualem parci domus admirata Molorchi
|
|
aut Aleae lucis vidit Tegeaea sacerdos;
|
|
qualis et Oetaeis emissus in astra favillis
|
|
nectar adhuc torva laetus Iunone bibebat:
|
|
sic mitis vultus, veluti de pectore gaudens,
|
55
|
hortatur mensas. tenet haec marcentia fratris
|
|
pocula, at haec clavae meminit manus; aspera sedis
|
|
sustinet et cultum Nemeaeo tegmine saxum.
|
|
Digna operi fortuna sacro. Pellaeus habebat
|
|
regnator laetis numen venerabile mensis
|
60
|
et comitem occasus secum portabat et ortus,
|
|
praestabatque libens modo qua diademata dextra
|
|
abstulerat dederatque et magnas verterat urbes.
|
|
semper ab hoc animos in crastina bella petebat,
|
|
huic acies semper victor narrabat opimas,
|
65
|
sive catenatos Bromio detraxerat Indos,
|
|
seu clusam magna Babylona refregerat hasta,
|
|
seu Pelopis terras libertatemque Pelasgam
|
|
obruerat bello; magnoque ex agmine laudum
|
|
fertur Thebanos tantum excusasse triumphos.
|
70
|
ille etiam, magnos fatis rumpentibus actus,
|
|
cum traheret letale merum, iam mortis opaca
|
|
nube gravis vultus alios in numine caro
|
|
aeraque supremis timuit sudantia mensis.
|
|
Mox Nasamoniaco decus admirabile regi
|
75
|
possessum; fortique deo libavit honores
|
|
semper atrox dextra periuroque ense superbus
|
|
Hannibal. Italicae perfusum sanguine gentis
|
|
diraque Romuleis portantem incendia tectis
|
|
oderat, et cum epulas, et cum Lenaea dicaret
|
80
|
dona, deus castris maerens comes ire nefandis,
|
|
praecipue cum sacrilega face miscuit arces
|
|
ipsius immeritaeque domos ac templa Sagunti
|
|
polluit et populis Furias immisit honestas.
|
|
Nec post Sidonii letum ducis aere potita
|
85
|
egregio plebeia domus. convivia Syllae
|
|
ornabat semper claros intrare penates
|
|
assuetum et felix dominorum stemmate signum.
|
|
Nunc quoque, si mores humanaque pectora curae
|
|
nosse deis, non aula quidem, Tirynthie, nec te
|
90
|
regius ambit honos, sed casta ignaraque culpae
|
|
mens domini, cui prisca fides coeptaeque perenne
|
|
foedus amicitiae. scit adhuc florente sub aevo
|
|
par magnis Vestinus avis, quem nocte dieque
|
|
spirat et in carae vivit complexibus umbrae.
|
95
|
hic igitur tibi laeta quies, fortissime divum
|
|
Alcide, nec bella vides pugnasque feroces,
|
|
sed chelyn et vittas et amantes carmina laurus.
|
|
hic tibi sollemni memorabit carmine quantus
|
|
Iliacas Geticasque domos quantusque nivalem
|
100
|
Stymphalon quantusque iugis Erymanthon aquosis
|
|
terrueris, quem te pecoris possessor Hiberi,
|
|
quem tulerit saevae Mareoticus arbiter arae;
|
|
hic penetrata tibi spoliataque limina mortis
|
|
concinet et flentes Libyae Scythiaeque puellas.
|
105
|
nec te regnator Macetum nec barbarus umquam
|
|
Hannibal aut saevi posset vox horrida Syllae
|
|
his celebrare modis. certe tu, muneris auctor,
|
|
non aliis malles oculis, Lysippe, probari.
|
|