| II.ii | |
| Evclio Praesagibat mi animus frustra me ire, quom exibam domo; | 178 |
| itaque abibam invitus; nam neque quisquam curialium | |
| venit neque magister quem dividere argentum oportuit. | 180 |
| nunc domum properare propero, nam egomet sum hic, animus domi est. | |
| Meg. Salvos atque fortunatus, Euclio, semper sies. | |
| Evcl. Di te ament, Megadore. M. Quid tu? recten atque ut vis vales? | |
| Evcl. Non temerarium est, ubi dives blande appellat pauperem. | |
| iam illic homo aurum scit me habere, eo me salutat blandius. | 185 |
| Meg. Ain tu te valere? Evcl. Pol ego haud perbene a pecunia. | |
| Meg. Pol si est animus aequos tibi, sat hábes qui bene vitam colas. | |
| Evcl. Anus hercle huic indicium fecit de auro, perspicue palam est, | |
| cui ego iam linguam praecidam atque oculos effodiam domi. | |
| Meg. Quid tu solus tecum loquere? Evcl. Meam pauperiem conqueror. | 190 |
| virginem habeo grandem, dote cassam atque inlocabilem, | |
| neque eam queo locare cuiquam. Meg. Tace, bonum habe animum, Euclio. | |
| dabitur, adiuvabere a me. dic, si quid opust, impera. | |
| Evcl. Nunc petit, cum pollicetur; inhiat aurum ut devoret. | |
| altera manu fert lapidem, panem ostentat altera. | 195 |
| nemini credo qui large blandust dives pauperi: | |
| ubi manum inicit benigne, ibi onerat aliqua zamia. | |
| ego istos novi polypos, qui ubi quidquid tetigerunt tenent. | |
| Meg. Da mi operam parumper. paucis, Euclio, est quod te volo | |
| de communi re appellare mea et tua. Evcl. Ei misero mihi, | 200 |
| aurum mi intus harpagatum est. nunc hic eam rem volt, scio, | |
| mecum adire ad pactionem. verum intervisam domum. | |
| Meg. Quo abis? Evcl. Iam ad te revortar: nunc est quod visam domum.— | |
| Meg. Credo edepol, ubi mentionem ego fecero de filia, | |
| mi ut despondeat, sese a me derideri rebitur; | 205 |
| neque illo quisquam est alter hodie ex paupertate parcior. | |
| Evcl. Di me servant, salva res est. salvom est si quid non perit. | |
| nimis malé timui. prius quam íntro redii, exanimatus fui. | |
| redeo ad te, Megadore, si quid me vis. Meg. Habeo gratiam. | |
| quaeso, quod te percontabor, ne id te pigeat proloqui. | 210 |
| Evcl. Dum quidem né quid perconteris quod non lubeat proloqui. | |
| Meg. Dic mihi, quali me arbitrare genere prognatum? Evcl. Bono. | |
| M. Quid fide? E. Bona. M. Quid factis? E. Neque malis neque improbis. | |
| Meg. Aetatem meam scís? Evcl. Scio esse grandem, item ut pecuniam. | |
| Meg. Certe edepol equidem te civem sine mala omni malitia | 215 |
| semper sum arbitratus et nunc arbitror. Evcl. Aurum huic olet. | |
| quid nunc me vis? Meg. Quoniam tu me et ego te qualis sis scio, | |
| quae res recte vortat mihique tibique tuaeque filiae, | |
| filiam tuám mi uxorem posco. promitte hoc fore. | |
| Evcl. Heia, Megadore, haud decorum facinus tuis factis facis, | 220 |
| ut inopem atque innoxium abs te atque abs tuis me inrideas. | |
| nam de te neque re neque verbis merui ut faceres quod facis. | |
| Meg. Neque edepol ego te derisum venio neque derideo, | |
| neque dignum arbitror. Evcl. Cur igitur poscis meam gnatam tibi? | |
| Meg. Vt propter me tibi sit melius mihique propter te et tuos. | 225 |
| Evcl. Venit hoc mihi, Megadóre, in mentem, ted esse hominem divitem, | |
| factiosum, me autem esse hominem pauperum pauperrimum; | |
| nunc si filiam locassim meam tibi, in mentem venit | |
| te bovem esse et me esse asellum: ubi tecum coniunctus siem, | |
| ubi onus nequeam ferre pariter, iaceam ego asinus in luto, | 230 |
| tu me bos magis haud respicias, gnatus quasi numquam siem. | |
| et te utar iniquiore ét meus me ordo inrideat, | |
| neutrubi habeam stabile stabulum, si quid divorti fuat: | |
| asini me mordicibus scindant, boves incursent cornibus. | |
| hoc magnum est periclum, ab asinis ad boves transcendere. | 235 |
| Meg. Quam ad probos propinquitate proxime te adiunxeris, | |
| tam optumum est. tu condicionem hanc accipe, ausculta mihi, | |
| atque eam desponde mi. Evcl. At nihil est dotis quod dem. M. Ne duas. | |
| dum modó morata recte veniat, dotata est satis. | |
| Evcl. Eo dico, ne me thensauros repperisse censeas. | 240 |
| Meg. Novi, ne doceas. desponde. Evcl. Fiat. sed pro Iuppiter, | |
| num égo disperii? M. Quíd tibi est? E. Quid crepuit quasi ferrum modo?— | |
| Meg. Hic apud me hortúm confodere iussi. sed ubi hic est homo? | |
| abiit neque me certiorem fecit. fastidit mei, | 244-245 |
| quia videt me suam amicitiam velle: more hominum facit; | 246 |
| nam si opulentus it petitum pauperioris gratiam, | |
| pauper metuit congrediri, per metum male rem gerit. | |
| idem, quando occasio illaec periit, post sero cupit. | |
| Evcl. Si hercle ego te non elinguandam dedero usque ab radicibus, | 250 |
| impero auctorque <ego> sum, ut tu me cuivis castrandum loces. | |
| Meg. Video hercle ego te me arbitrari, Eúclio, hominem idoneum, | |
| quem senecta aetate ludos facias, haud merito meo. | |
| Evcl. Neque edepol, Megadore, facio, neque, si cupiam, copia est. | |
| Meg. Quid nunc? etiam mihi despondes filiam? Evcl. Illis legibus, | 255 |
| cum illa dote quam tibi dixi. Meg. Sponden ergo? Evcl. Spondeo. | |
| Meg. Di bene vertant. Evcl. Ita di faxint. illud facito ut memineris, | |
| convenisse ut ne quid dotis mea ad te afferret filia. | |
| Meg. Memini. Evcl. At scio quo vos soleatis pacto perplexarier: | |
| pactum non pactum est, non pactum pactum est, quod vobis lubet. | 260 |
| Meg. Nulla controversia mihi tecum erit. sed nuptias | |
| num quae causa est quin faciamus hodie? Evcl. Immo edepol optuma. | |
| Meg. Ibo igitur, parabo. numquid me vis? Evcl. Istuc. ei et vale. | |
| Meg. Heus, Pythodice, sequere propere me ad macellum strenue.— | |
| Evcl. Illic hinc abiit. di immortales, obsecro, aurum quid valet. | 265 |
| [credo ego illúm iam inaudivisse mi esse thensaurum domi.] | |
| id inhiat, ea affinitatem hanc obstinavit gratia. |