| M. Caesar M. Frontoni magistro meo | |
| Quid ego ista mea fortuna satis dixerim vel quo modo istam | 1.2.1.1 |
| necessitatem meam durissimam condigne incusavero, quae me | |
| istic ita animo anxio tantaque sollicitudine praepedito alligatum | |
| attinet neque me sinit ad meum Frontonem, ad meam pulcherrimam | |
| animam confestim percurrere, praesertim in huius modi eius vale- | 5 |
| tudine prope revidere, manus tenere, ipsum denique illum pedem, | |
| quantum sine incommodo fieri possit, adtrectare sensim, in balneo | |
| fovere, ingredienti manum subicere? Et tu me amicum vocas, qui | |
| non abruptis omnibus cursu concitato pervolo? Ego vero magis | |
| sum claudus quom ista mea verecundia, immo pigritia. O me, | 10 |
| quid dicam? Metuo quicquam dicere quod tu audire nolis; nam | |
| tu quidem me omni modo conisus es iocularibus istis tuis ac lepi- | |
| dissimis verbis a cura amovere atque te omnia ista aequo animo | |
| perpeti posse ostendere. At ego ubi animus meus sit, nescio; | |
| nisi hoc scio, illo nescio quo ad te profectum eum esse. Cura, mise- | 15 |
| rere, omni temperantia abstinentia omnem istam tibi pro tua vir- | |
| tute tolerandam, mihi vero asperrimam nequissimamque valetu- | |
| dinem depellere et ad aquas proficisci. Si et quando et, nunc ut | |
| commode agas, cito, oro, perscribe mihi et mentem meam in pectus | |
| meum repone. Ego interim vel tales tuas litteras mecum gestabo. | 20 |
| Vale mihi Fronto iucundissime, quamquam ita me dispositius | 2.1 |
| dicere oportet (nam tu quidem <semper av>es): O qui ubique | |
| estis di boni, valeat, oro, meus Fronto iucundissimus atque carissimus | |
| mihi, valeat semper integro inlibato incolumi corpore, valeat et | |
| mecum esse possit. Homo suavissime, vale. | 5 |