| Antonino Augusto Fronto | |
| Multis huiusce <modi> maeroribus fortuna me per omnem | 2.1.1 |
| vitam meam exercuit. Nam ut alia mea acerba omittam, quinque | |
| amisi liberos miserrima quidem condicione temporum meorum, | |
| nam quinque omnes unumquemque semper unicum amisi, has or- | |
| bitatis vices perpessus, ut numquam mihi nisi orbato filius nas- | 5 |
| ceretur. Ita semper sine ullo solacio residuo liberos amisi, cum | |
| recenti luctu procreavi. | |
| Verum illos ego luctus toleravi fortius, quibus egomet ipse | 2.1 |
| solus cruciabar. Namque meus animus me<o>met dolori obnixus, | |
| oppositus quasi solitario certamine unus uni, par pari resistebat. | |
| At nunc amisso nepote luctus mihi dolore filiae, dolore generi | |
| multiplicatur: meum motum pertuli, meorum luctum ferre nequeo; | 5 |
| Victorini mei lacrimis tabesco conliquesco. | |
| Saepe etiam expostulo cum dis immortalibus et fata iurgio com- | 3.1 |
| pello. Victorinum pietate mansuetudine veritate innocentia maxima, | |
| omnium denique optimarum artium praecipuum virum acerbissi- | |
| ma morte fili adflictum, hoccine ullo modo aequum aut iustum fuit? | |
| Si providentia res gubernantur, hoc idem recte provisum est? Si | 5 |
| fato cuncta humana decernuntur, hoccine fato decerni <debuit>? | |
| Nullum ergo inter bonos ac malos fortunarum discrimen erit? | |
| Nulla deis, nulla fatis diiudicatio est, quali viro filius eripiatur? | |
| Facinerosus aliqui et scelestus mortalis, quem ipsum numquam | |
| nasci melius foret, incolumes liberos educit, in morte sua super- | 10 |
| stites relinquit. Victorinus, vir sanctus, cuius similes quam plurimos | |
| gigni optimum publicum fuerit, carissimo filio privatus est. Quae, | |
| malum, providentia tam inique prospicit? Fata a fando appellata | |
| aiunt: hoccine est recte fari? Poetae autem colus et fila Fatis ad- | |
| signant: nulla profecto tam sit inportuna et insciens lanifica, quae | 15 |
| erili togae solidum <et> nodosum, servilei autem subtile et tenue | |
| subtemen neverit. Bonos viros luctu adfici, malos re familiari in- | |
| columi frui neque mensum neque pensum fatorum lanificum duco. | |
| Nisi forte alius quidem nos error iactat et ignari rerum, | 4.1 |
| quae mala sunt quasi prospera concupiscimus, contra quae bona | |
| sunt pro adversis aversamur et mors ip<sa>, quae omnibus | |
| luctuosa videtur, pausam laborum adfert et sollicitudinum et | |
| calamitatum miserrimisque corporis vinculis liberatos ad tran- | 5 |
| quilla nos et amoena et omnibus bonis referta animarumque con- | |
| ciliabula travehit. Hoc ego <i>ta esse facilius crediderim quam | |
| cuncta humana aut nulla aut iniqua providentia regi. | |
| Quod si mors gratulanda potius est hominibus quam lamen- | 5.1 |
| tanda, quanto quisque eam natu minor adeptus est, tanto beatior | |
| et deis acceptior existimandus est, ocius corporis malis exutus, | |
| ocius ad honores liberae animae usurpandos excitus. Quod tamen | |
| verum sit licet, parvi nostra refert, qui desideramus amissos: nec | 5 |
| quicquam nos animarum immortalitas consolatur, qui carissimis | |
| nostris dum vivimus caremus. Istum statum vocem formam ani- | |
| mam liberam quaerimus, <f>aciem defunctorum miserandam | |
| maeremus, os obseratum, oculos eversos, colorem undique deletum. | |
| Si maxime esse animas immortalis constet, erit hoc philosophis | 10 |
| disserendi argumentum, non parentibus desiderandi remedium. | |
| Sed utcumque sunt ista divinitus ordinata, mihi quidem ne | 6.1 |
| utiquam diutinam adferent sollicitudinem, cui tam propinqua | |
| mors. Sive in aeternum extinguimur, olim cupienti mihi tandem | |
| * * * tu acerbi<ora> * * * neque arborum neque * * * eodem tem- | |
| pore * * * <h>eres tuus * * * ad vindemiam * * * isto tempore * * * | 5 |
| aspe<rius> nequivi prae fletu ac dolore. Meus etiam iam hinc | |
| me dulcissimus nepos, quem ipse sinu meo educo, hic est profecto | |
| qui me magis magisque lacerat prorsus et excruciat. Namque in | |
| huius facie illum amissum contemplor, exemplum oris imaginor, | |
| sonum vocis eundem animo fingo. Hanc sibi dolor meus picturam | 10 |
| commentatur; verum defuncti voltum ignorans, dum veri similem | |
| coniecto, maceror. | |
| Sapiet mea filia; viro suo omnium quantum est hominum | 7.1 |
| optimo adquiescit; is eam consolabitur pariter lacrimando, pariter | |
| suspirando, <pariter> loquendo, pariter conticiscendo. Senex ego | |
| parens indigne consolabor; dignius enim foret ipsum me ante obisse. | |
| Neque ulla poetarum carmina aut sapientium praecepta tantum | 5 |
| promoverint ad luctum filiae meae sedandum et dolorem leniendum, | |
| quantum mariti v<o>x <ex> ore carissimo et pectore iunctissi- | |
| mo profecta. | |
| Me autem consolatur aetas mea prope iam edita et morti | 8.1 |
| proxima. Quae cum aderit, si noctis, si lucis id tempus erit, caelum | |
| quidem consalutabo discedens et quae mihi conscius sum protesta- | |
| bor; nihil in longo vitae meae spatio a me admissum, quod | |
| dedecori aut probro aut flagitio foret; nullum in aetate agunda | 5 |
| avarum, nullum perfidum facinus meum extitisse; contraque multa | |
| liberaliter, multa amice, multa fideliter, multa constanter saepe | |
| etiam cum periculo capitis consulta. | |
| Quom fratre optimo concordissime vixi, quem patris vestri | 9.1 |
| bonitate summos honores adeptum gaudeo, vestra vero amicitia | |
| satis quietum et multum securum video. Honores quos ipse adeptus | |
| sum, numquam inprobis rationibus concupivi. Animo potius quam | |
| corpori curando operam dedi. Studia doctrinae rei familiari meae | 5 |
| praetuli. Pauperem me quam ope cuiusquam adiutum, postremo | |
| egere quam poscere malui. Sumptu numquam prodigo fui, quaestu | |
| interdum necessario. Verum dixi sedulo, verum audivi libenter. | |
| Potius duxi neglegi quam blandiri, tacere quam fingere, infrequens | |
| amicus esse quam frequens adsen<t>ator. Pauca petii, non pauca | 10 |
| merui. Quod cuique potui, pro copia commodavi. Merentibus | |
| promptius, immerentibus audacius opem tuli. Neque me parum | |
| gratus quispiam repertus segniorem effecit ad beneficia quaecumque | |
| possem prompte inpertienda. Neque ego unquam ingratis offensior | |
| fui. | 15 |
| Eas quid<em> ....... mihi nec obaeratos in re ...... | 10.1 |
| omnibus cum * * * putavi * * * cuperem equidem * * * male finem * * * | |
| teneo * * * male * * * quam * * * nemini umquam, si vobis carior esset, | |
| invidi * * * operam * * * sentio * * * me proderes * * * quam * * * leto | |
| <col>ens et statu mentis. | 5 |