| C. PLINIVS VOCONIO ROMANO SVO S. | |
| Vidistine quemquam M. Regulo timidiorem humiliorem | 1.5.1.1 |
| post Domitiani mortem? sub quo non minora flagitia com- | |
| miserat quam sub Nerone sed tectiora. Coepit uereri ne sibi | |
| irascerer, nec fallebatur: irascebar. Rustici Aruleni periculum | 2.1 |
| fouerat, exsultauerat morte; adeo ut librum recitaret publi- | |
| caretque, in quo Rusticum insectatur atque etiam 'Stoico- | |
| rum simiam' adpellat, adicit 'Vitelliana cicatrice stigmosum' | |
| (agnoscis eloquentiam Reguli), lacerat Herennium Senecio- | 3.1 |
| nem tam intemperanter quidem, ut dixerit ei Mettius Carus | |
| 'Quid tibi cum meis mortuis? Numquid ego Crasso aut | |
| Camerino molestus sum?' quos ille sub Nerone accusauerat. | |
| Haec me Regulus dolenter tulisse credebat, ideoque etiam | 4.1 |
| cum recitaret librum non adhibuerat. Praeterea reminisce- | |
| batur, quam capitaliter ipsum me apud centumuiros laces- | |
| sisset. Aderam Arrionillae Timonis uxori, rogatu Aruleni | 5.1 |
| Rustici; Regulus contra. Nitebamur nos in parte causae | |
| sententia Metti Modesti optimi uiri: is tunc in exsilio erat, | |
| a Domitiano relegatus. Ecce tibi Regulus 'Quaero,' inquit, | |
| 'Secunde, quid de Modesto sentias.' Vides quod periculum, | 5 |
| si respondissem 'bene'; quod flagitium si 'male'. Non possum | |
| dicere aliud tunc mihi quam deos adfuisse. 'Respondebo' | |
| inquam 'si de hoc centumuiri iudicaturi sunt.' Rursus ille: | |
| 'Quaero, quid de Modesto sentias.' Iterum ego: 'Solebant | 6.1 |
| testes in reos, non in damnatos interrogari.' Tertio ille: 'Non | |
| iam quid de Modesto, sed quid de pietate Modesti sentias | |
| quaero.' 'Quaeris' inquam 'quid sentiam; at ego ne interrogare | 7.1 |
| quidem fas puto, de quo pronuntiatum est.' Conticuit; me | |
| laus et gratulatio secuta est, quod nec famam meam aliquo | |
| responso utili fortasse, inhonesto tamen laeseram, nec me | |
| laqueis tam insidiosae interrogationis inuolueram. | 5 |
| Nunc ergo conscientia exterritus adprehendit Caecilium | 8.1 |
| Celerem, mox Fabium Iustum; rogat ut me sibi reconcilient. | |
| Nec contentus peruenit ad Spurinnam; huic suppliciter, ut | |
| est cum timet abiectissimus: 'Rogo mane uideas Plinium | |
| domi, sed plane mane (neque enim ferre diutius sollicitu- | 5 |
| dinem possum), et quoquo modo efficias, ne mihi irascatur.' | |
| Euigilaueram; nuntius a Spurinna: 'Venio ad te.' 'Immo ego | 9.1 |
| ad te.' Coimus in porticum Liuiae, cum alter ad alterum | |
| tenderemus. Exponit Reguli mandata, addit preces suas, ut | |
| decebat optimum uirum pro dissimillimo, parce. Cui ego: | |
| 'Dispicies ipse quid renuntiandum Regulo putes. Te decipi a | 10.1 |
| me non oportet. Exspecto Mauricum' (nondum ab exsilio | |
| uenerat): 'ideo nihil alterutram in partem respondere tibi | |
| possum, facturus quidquid ille decreuerit; illum enim esse | |
| huius consilii ducem, me comitem decet.' Paucos post dies | 11.1 |
| ipse me Regulus conuenit in praetoris officio; illuc persecutus | |
| secretum petit; ait timere se ne animo meo penitus haereret, | |
| quod in centumuirali iudicio aliquando dixisset, cum respon- | |
| deret mihi et Satrio Rufo: 'Satrius Rufus, cui non est cum | 5 |
| Cicerone aemulatio et qui contentus est eloquentia saeculi | |
| nostri'. Respondi nunc me intellegere maligne dictum quia | 12.1 |
| ipse confiteretur, ceterum potuisse honorificum existimari. | |
| 'Est enim' inquam 'mihi cum Cicerone aemulatio, nec sum | |
| contentus eloquentia saeculi nostri; nam stultissimum credo | 13.1 |
| ad imitandum non optima quaeque proponere. Sed tu qui | |
| huius iudicii meministi, cur illius oblitus es, in quo me inter- | |
| rogasti, quid de Metti Modesti pietate sentirem?' Expalluit | |
| notabiliter, quamuis palleat semper, et haesitabundus: 'Inter- | 5 |
| rogaui non ut tibi nocerem, sed ut Modesto.' Vide hominis | |
| crudelitatem, qui se non dissimulet exsuli nocere uoluisse. | |
| Subiunxit egregiam causam: 'Scripsit' inquit 'in epistula | 14.1 |
| quadam, quae apud Domitianum recitata est: "Regulus, | |
| omnium bipedum nequissimus"'; quod quidem Modestus | |
| uerissime scripserat. Hic fere nobis sermonis terminus; neque | 15.1 |
| enim uolui progredi longius, ut mihi omnia libera seruarem | |
| dum Mauricus uenit. Nec me praeterit esse Regulum δυσκαθ- | |
| αίρετον; est enim locuples factiosus, curatur a multis, timetur | |
| a pluribus, quod plerumque fortius amore est. Potest tamen | 16.1 |
| fieri ut haec concussa labantur; nam gratia malorum tam | |
| infida est quam ipsi. Verum, ut idem saepius dicam, exspecto | |
| Mauricum. Vir est grauis prudens, multis experimentis erudi- | |
| tus, et qui futura possit ex praeteritis prouidere. Mihi et | 5 |
| temptandi aliquid et quiescendi illo auctore ratio constabit. | |
| Haec tibi scripsi, quia aequum erat te pro amore mutuo non | 17.1 |
| solum omnia mea facta dictaque, uerum etiam consilia | |
| cognoscere. Vale. |