| Igitur quod temperamentum omnes in illo subito pietatis | 3.1.1 |
| calore seruamus, hoc singuli quoque meditatique teneamus, | |
| sciamusque nullum esse neque sincerius neque acceptius | |
| genus gratiarum, quam quod illas acclamationes aemulemur, | |
| quae fingendi non habent tempus. Quantum ad me pertinet | 2.1 |
| laborabo, ut orationem meam ad modestiam principis modera- | |
| tionemque submittam, nec minus considerabo, quid aures | |
| eius pati possint, quam quid uirtutibus debeatur. Magna et | 3.1 |
| inusitata principis gloria, cui gratias acturus non tam uereor | |
| ne me in laudibus suis parcum, quam ne nimium putet. Haec | 4.1 |
| me cura haec difficultas sola circumstat; nam merenti gratias | |
| agere facile est, patres conscripti. Non enim periculum est ne, | |
| cum loquar de humanitate, exprobrari sibi superbiam credat; | |
| cum de frugalitate, luxuriam; cum de clementia, crudelita- | 5 |
| tem; cum de liberalitate, auaritiam; cum de benignitate, | |
| liuorem; cum de continentia, libidinem; cum de labore, | |
| inertiam; cum de fortitudine, timorem. Ac ne illud quidem | 5.1 |
| uereor, ne gratus ingratusue uidear, prout satis aut parum | |
| dixero. Animaduerto enim etiam deos ipsos non tam accuratis | |
| adorantium precibus quam innocentia et sanctitate laetari, | |
| gratioremque existimari, qui delubris eorum puram castam- | 5 |
| que mentem quam qui meditatum carmen intulerit. |