DE DOMO SVA AD PONTIFICES
ORATIO
  Cum multa divinitus, pontifices, a maioribus nostris inventa 1.1
atque instituta sunt, tum nihil praeclarius quam quod eosdem
et religionibus deorum immortalium et summae rei publicae
praeesse voluerunt, ut amplissimi et clarissimi cives rem pu-
blicam bene gerendo religiones, religiones sapienter inter- 5
pretando rem publicam conservarent. Quod si ullo tempore
magna causa in sacerdotum populi Romani iudicio ac pote-
state versata est, haec profecto tanta est ut omnis rei publicae
dignitas, omnium civium salus, vita, libertas, arae, foci, di
penates, bona, fortunae, domicilia vestrae sapientiae, fidei, 10
potestati commissa creditaque esse videantur. Vobis ho- 2.1
dierno die constituendum est utrum posthac amentis ac
perditos magistratus improborum ac sceleratorum civium
praesidio nudare, an etiam deorum immortalium religione
armare malitis. Nam si illa labes ac flamma rei publicae suum 5
illum pestiferum et funestum tribunatum, quem aequitate
humana tueri non potest, divina religione defenderit, aliae
caerimoniae nobis erunt, alii antistites deorum immortalium,
alii interpretes religionum requirendi; sin autem vestra au-
ctoritate sapientiaque, pontifices, ea quae furore improborum 10
in re publica ab aliis oppressa, ab aliis deserta, ab aliis pro-
dita gesta sunt rescinduntur, erit causa cur consilium maio-
rum in amplissimis viris ad sacerdotia deligendis iure ac
merito laudare possimus. Sed quoniam ille demens, si ea 3.1
quae per hos dies ego in senatu de re publica sensi vituperas-
set, aliquem se aditum ad auris vestras esse habiturum puta-
vit, omittam ordinem dicendi meum: respondebo hominis
furiosi non orationi, qua ille uti non potest, sed convicio, 5
cuius exercitationem cum intolerabili petulantia tum etiam
diuturna impunitate munivit.