PRO CN. PLANCIO ORATIO
  Cum propter egregiam et singularem Cn. Planci, iudices, 1.1
in mea salute custodienda fidem tam multos et bonos viros
eius honori viderem esse fautores, capiebam animo non
mediocrem voluptatem quod, cuius officium mihi saluti
fuisset, ei meorum temporum memoriam suffragari videbam. 5
Cum autem audirem meos partim inimicos, partim invidos
huic accusationi esse fautores, eandemque rem adversariam
esse in iudicio Cn. Plancio quae in petitione fuisset adiutrix,
dolebam, iudices, et acerbe ferebam, si huius salus ob eam
ipsam causam esset infestior quod is meam salutem atque 10
vitam sua benivolentia praesidio custodiaque texisset. Nunc 2.1
autem vester, iudices, conspectus et consessus iste reficit et
recreat mentem meam, cum intueor et contemplor unum
quemque vestrum. Video enim hoc in numero neminem
cui mea salus non cara fuerit, cuius non exstet in me sum- 5
mum meritum, cui non sim obstrictus memoria benefici
sempiterna. Itaque non extimesco ne Cn. Plancio custodia
meae salutis apud eos obsit qui me ipsi maxime salvum
videre voluerunt, saepiusque, iudices, mihi venit in mentem
admirandum esse M. Laterensem, hominem studiosissimum 10
et dignitatis et salutis meae, reum sibi hunc potissimum
delegisse quam metuendum ne vobis id ille magna ratione
fecisse videatur. Quamquam mihi non sumo tantum neque 3.1
adrogo, iudices, ut Cn. Plancium suis erga me meritis im-
punitatem consecutum putem. Nisi eius integerrimam
vitam, modestissimos mores, summam fidem, continentiam,
pietatem, innocentiam ostendero, nihil de poena recusabo; 5
sin omnia praestitero quae sunt a bonis viris exspectanda,
petam, iudices, a vobis ut, cuius misericordia salus mea
custodita sit, ei vos vestram misericordiam me deprecante
tribuatis. Equidem ad reliquos labores, quos in hac causa
maiores suscipio quam in ceteris, etiam hanc molestiam ad- 10
sumo, quod mihi non solum pro Cn. Plancio dicendum est,
cuius ego salutem non secus ac meam tueri debeo, sed
etiam pro me ipso, de quo accusatores plura paene quam de
re reoque dixerunt. Quamquam, iudices, si quid est in me 4.1
ipso ita reprehensum ut id ab hoc seiunctum sit, non me id
magno opere conturbat; non enim timeo ne, quia perraro
grati homines reperiantur, idcirco, cum me nimium gratum
illi esse dicant, id mihi criminosum esse possit. Quae vero 5
ita sunt agitata ab illis ut aut merita Cn. Planci erga me
minora esse dicerent quam a me ipso praedicarentur, aut, si
essent summa, negarent ea tamen ita magni ut ego putarem
ponderis apud vos esse debere, haec mihi sunt tractanda,
iudices, et modice, ne quid ipse offendam, et tum denique 10
cum respondero criminibus, ne non tam innocentia reus
sua quam recordatione meorum temporum defensus esse
videatur.