II
Iam satis terris nivis atque dirae 1.2.1
grandinis misit pater et rubente
dextera sacras iaculatus arcis
  terruit urbem,
terruit gentis, grave ne rediret 5
saeculum Pyrrhae nova monstra questae,
omne cum Proteus pecus egit altos
  visere montis
piscium et summa genus haesit ulmo,
nota quae sedes fuerat columbis, 10
et superiecto pavidae natarunt
  aequore dammae.
vidimus flavom Tiberim retortis
litore Etrusco violenter undis
ire deiectum monumenta regis 15
  templaque Vestae,
Iliae dum se nimium querenti
iactat ultorem, vagus et sinistra
labitur ripa Iove non probante u-
  xorius amnis. 20
audiet civis acuisse ferrum,
quo graves Persae melius perirent,
audiet pugnas vitio parentum
  rara iuventus.
quem vocet divum populus ruentis 25
imperi rebus? prece qua fatigent
virgines sanctae minus audientem
  carmina Vestam?
cui dabit partis scelus expiandi
Iuppiter? tandem venias precamur 30
nube candentis umeros amictus
  augur Apollo;
sive tu mavis, Erycina ridens,
quam Iocus circum volat et Cupido;
sive neglectum genus et nepotes 35
  respicis auctor,
heu nimis longo satiate ludo,
quem iuvat clamor galeaeque leves
acer et Marsi peditis cruentum
  voltus in hostem; 40
sive mutata iuvenem figura
ales in terris imitaris almae
filius Maiae patiens vocari
  Caesaris ultor,
serus in caelum redeas diuque 45
laetus intersis populo Quirini,
neve te nostris vitiis iniquum
  ocior aura
tollat: hic magnos potius triumphos,
hic ames dici pater atque princeps, 50
neu sinas Medos equitare inultos
  te duce, Caesar.