| ATTICO | |
| Accipe conloquium gelido Nasonis ab Histro, | 2.4.1 |
| Attice iudicio non dubitande meo. | |
| Ecquid adhuc remanes memor infelicis amici | |
| deserit an partis languida cura suas? | |
| Non ita di mihi sint tristes ut credere possim | 5 |
| fasque putem iam te non meminisse mei. | |
| Ante oculos nostros posita est tua semper imago | |
| et uideor uultus mente uidere tuos. | |
| Seria multa mihi tecum conlata recordor | |
| nec data iucundis tempora pauca iocis. | 10 |
| Saepe citae longis uisae sermonibus horae, | |
| saepe fuit breuior quam mea uerba dies. | |
| Saepe tuas uenit factum modo carmen ad auris | |
| et noua iudicio subdita Musa tuo est. | |
| Quod tu laudaras, populo placuisse putabam | 15 |
| —hoc pretium curae dulce recentis erat— | |
| utque meus lima rasus liber esset amici, | |
| non semel admonitu facta litura tuo est. | |
| Nos fora uiderunt pariter, nos porticus omnis, | |
| nos uia, nos iunctis curua theatra locis. | 20 |
| Denique tantus amor nobis, carissime, semper | |
| quantus in Aeacide Nestorideque fuit. | |
| Non ego, si biberes securae pocula Lethes, | |
| excidere haec credam pectore posse tuo. | |
| Longa dies citius brumali sidere noxque | 25 |
| tardior hiberna solstitialis erit | |
| nec Babylon aestum nec frigora Pontus habebit | |
| caltaque Paestanas uincet odore rosas | |
| quam tibi nostrarum ueniant obliuia rerum: | |
| non ita pars fati candida nulla mei est. | 30 |
| Ne tamen haec dici possit fiducia mendax | |
| stultaque credulitas nostra fuisse caue | |
| constantique fide ueterem tutare sodalem | |
| qua licet et quantum non onerosus ero. |