| SERMO | |
| Hic senex dicet filium fuisse luxuriosum et non sine maximo | 356.1.1 |
| patrimonii ac famae damno amasse meretricem. Cui malo voluisse | |
| mederi patrem: saepe obiurgatum filium, saepe secreto, saepe etiam | |
| palam castigatum. Cum iam nec sumptibus nec inverecundiae finis | |
| imponi posset, habuisse cum cognatis consilium quidnam se facere | 5 |
| oporteret. Abdicaret? Sed tanto liberior fuisset luxuria. Castigaret? Sed | |
| nihil castigando profecerat. Succurrisse cognatis et amicis rationem qua | 2.1 |
| putarent iuvenem posse emendari: si simularet pater amari a se mere- | |
| tricem et daret pecuniam potissimum ipsi filio ad redimendam; quod si | |
| fecisset, futurum ut meretrix redempta altera meretrice, deinde ab ipso | |
| adulescente redempta, indignaretur et illum amare desineret. Nam initio | 3.1 |
| statim dicendum est culpa meretricis iuvenem haesisse, et ideo quaesitam | |
| quae avocaret, et illa ratione datam iuveni pecuniam. At illum protinus | |
| cucurrisse ad meretricem suam; patrem autem, quoniam nullo modo | |
| sanare filium potuerit, ad ultimam ultionem confugere: abdicare filium | 5 |
| quia emendare non potest. |