| SERMO | |
| Haec mulier dicet acceptum a patre maritum se ab initio amare | 357.1.1 |
| coepisse; adulescentem lenociniis adulterae illius usque eo captum esse | |
| ut revocari a cupiditate non posset. Ut necesse erat, moleste se tulisse, et | |
| eo magis quod maritum diligeret. Voluisse ergo experiri quid de adulteris | 2.1 |
| pater sentiret; indicasse ei adulescentis errorem. Respondisse illum esse | |
| quaedam aetati concessa, nec reprehendi lusus in eiusmodi iuventa | |
| debere. Tum vero cariorem sibi virum factum posteaquam lusibus eius | |
| patrocinari etiam senex coeperit. Sed cum videret nequissimae mulieris | 3.1 |
| inlecebris maritum teneri, et iam vindictam adulterii atque occasionem | |
| captare adulterae maritum, iterum ad patrem venisse, ut illius saltem | |
| auctoritate emendari adulescens posset. In eadem voce illum perseverasse | |
| iterum ac tertio. Miserrimum ergo iuvenem fraude et insidiis deceptum | 4.1 |
| eam fortunam sustinere quam illi semper uxor timuerit. Accessisse | |
| novum amori suo sacramentum, et iudicio patris auctum iuvenis | |
| adfectum. | |
| Hoc colore optime defendetur mulier, alioqui lege inbecilla. Nam ex | 5.1 |
| contraria parte infinitum potens est illud, maritum esse damnatum. |