| SERMO | |
| Post haec dicemus domui etiam honestam esse hanc contentionem; | 271.10.1 |
| adiuvabimus propositionem nostram ipsius patris iudicio. | |
| DECLAMATIO | |
| Primo filio pugnare permisisti. Iterum, quamvis experimentum triste, | 11.1 |
| quod nunc maxime mihi opponis, iam haberes, pugnare tamen permisisti. | |
| Quid est cur de me pessime sentias? | |
| Omnis abdicationis causa ex timore tuo pendet. Et est quidem istud | 12.1 |
| inconsultum et sibi repugnans, abdicari filium indulgentia patris et | |
| aliquem carere liberis orbitatis metu. Verum hanc quoque detrahere tibi | |
| sollicitudinem volo. | |
| Erat illud quod †a bono patre† et a pio dici posset: etiamsi pericu- | 5 |
| losum sit, tanti est mihi. Non tam me ducit gloria militaris, nec fama | |
| victoriae: vindicandi mihi fratres sunt. An ego, qui paulo ante arma | 13.1 |
| (ignoscat patria, ignoscant leges!) minore sacramento tuli et contra | |
| hostes sine respectu mei sanguinisque pugnavi, ubi mihi vindicandi sunt | |
| fratres, et duo fratres, non pugnabo? Non vel discrimen vitae subibo? | |
| Ego accederem tuo consilio si timerem. Sed multa sunt quae me | 14.1 |
| faciant fortiorem. Ante omnia adversarius iam fatigatus est: cogita quo- | |
| tiens pugnaverit. Non dico quid fecerint hostes: non †inde† ceciderunt | |
| fratres mei. Fortiorem me faciet melior conscientia, fortiorem faciet et | |
| causa pugnae. Ille pro praemio pugnaturus est, quod iam bis accepit; ego | 5 |
| pugnaturus sum pro fratribus, pro pietate. Fortiorem me faciet et | 15.1 |
| fortuna: solet fatigari, solet, posteaquam nimium indulsit, in fine | |
| deficere. Facit me fortiorem etiam usus quidam: pugnantem illum | |
| saepius vidi. Scio quid maximum fratrem meum fefellerit, quomodo is | |
| qui secundo loco pugnabat deceptus sit. | 5 |
| Illud autem plus quam verecundum et erubescendum nobis est: | 16.1 |
| pauper pugnare filium suum non vetat. Quantum tu adicis illi animi | |
| quod times! Sed forsitan et incautiorem illum faciat haec ipsa fiducia. | |
| Illud scio, favebit pugnanti mihi populus; scio futurum ut di inmortales | |
| stent pro mea parte. Non solus mihi stare videbor: habebo in commilitio | 17.1 |
| fratrum meorum animas. Si quid est in animo praesagii, si quid in mente, | |
| ipsa spe concipio victoriam, neque aliunde haec pertinacia venit. Non | |
| precibus tuis, non minis terreor. Alioqui quid agis abdicando me nisi ut | 18.1 |
| non pugnem incolumi rerum mearum statu? Cogitabo de victoria, | |
| cogitabo de vindicta. Si vero cum hac me infamia dimittis, iam nunc dico: | |
| arma dimittam. |