| SERMO | |
| An quidquid pater voluit filio facere necesse sit; an viro forti; an | 287.1.1 |
| abdicari propter praemium possit. | |
| DECLAMATIO | |
| Duo haec, ut opinor, obicis mihi, pater: et quod desertoris vitam | 2.1 |
| optaverim et quod abolitionem iudicii non optaverim. Optavi vitam: | |
| puta nocentem, sed fratris. Alieni quoque iuvenis, aequalis mei, miser- | |
| tus fuissem; subisset illa cogitatio: 'Infelices huius parentes! Non tam | |
| reprehensione dignus est desertor quam laude vir fortis.' Post hoc obicis | 3.1 |
| mihi quod de innocentia tua nihil timui. Sciebam quomodo vixisses, | |
| quomodo causam tuam egissem: ego enim domum nostram in acie | |
| defendi. Accedit quod qui semel delatus est reus non potest absolvi nisi | |
| accusetur; omnes dixissent: 'causae patris diffidit vir fortis.' Nihil aliud | 5 |
| egissem quidem. Et quid futurum erat? Si impetrassem, non absol- | |
| vereris; si non impetrassem, damnareris. Adfui tibi; non inputo: neque | 4.1 |
| enim tu ideo absolutus es—vicit causa, vicit innocentia. Ego nihil inputo | |
| nisi quod bene speravi de causa tua. | |
| Ecquid igitur, pater, gratularis tibi? Omnes salvi sumus. Nam de | |
| fratre noli desperare: saepe rediere virtutes. Iam domi habet exemplum. | 5 |
| In periculo mortis fuit; scit quale sit deserere, quale fortiter facere. | |
| Denuntio tibi, frater, tollas istam ignominiam. |