| STICHVS | |
| I.i | |
| Panegyris Crédo egó miserám | 1 |
| fuísse Penelopam, | 1a |
| sorór, suo ex animo, | 2 |
| quae tám diu vidua | 2a |
| viró suo caruit; | 3 |
| nam nós eius ánimum | 3a |
| de nóstris factis nóscimus, quarúm viri hinc ápsunt, | 4 |
| quorúmque nos negótiis apséntum, ita ut aéquom est, | 5 |
| sollícitae noctes ét dies, sorór, sumus sémper. | |
| Soror Nostrum ófficium | |
| nos fácere aequomst, | 7a |
| neque id mágis facimus | 8 |
| quam nós monet píetas. | 8a |
| sed híc, soror, assíde dum: multá volo tecum | 9 |
| loquí de re viri. Pan. Salvéne, amabo? | 10 |
| Sor. Speró quidem et volo; sed hóc, soror, crúcior, | |
| patrém tuom meúmque adeo, unice qui unus † | |
| civíbus ex omnibus probús perhibetur, | |
| eúm nunc improbi viri ófficio uti, | |
| virís qui tantas apséntibus nóstris | 15 |
| facit íniurias immérito | |
| nosque áb eis abducére volt. | |
| haec rés vitae me, sóror, saturant, | |
| haec míhi dividiae et sénio sunt. | |
| Pan. Ne lácruma, soror, neu túo id animo | 20 |
| fac quod tíbi tuos pater faceré minatur: | |
| spes ést eum melius fácturum. | |
| novi égo illum: ioculo istaec dicit, | |
| neque illé sibi mereat Pérsarum | |
| montís, qui esse aurei pérhibentur, | 25 |
| ut istúc faciat quod tú metuis. | |
| tamen sí faciat, minime irasci | |
| decet, néque id immerito evéniet. | |
| nam víri nostri domo ut ábierunt, | |
| hic tértius annus. Sor. Ita út memoras. | 30 |
| Pan. Quom ipsi ínterea vivánt, valeant, | |
| ubi sínt, quid agant, ecquíd agant, | |
| neque párticipant nos, néque redeunt. | |
| Sor. An id dóles, soror, quia illi suom ófficium | 34-35 |
| non cólunt, quom tu tuom fácis? Pan. Ita pol. | 36 |
| Sor. Tace sís, cave sis audíam ego istuc | |
| posthác ex te. Pan. Nam quíd iam? | |
| Sor. Quia pól meo animo omnis sápientis | |
| suom offícium aequom est colere ét facere. | 40 |
| quam ob rem égo te hoc, soror, tametsi és maior, | |
| moneo, út tuom memineris ófficium: | |
| etsi ílli improbi sint átque aliter | |
| nobís faciant quam aequómst, tam pol | |
| ne quíd magis simus * omnibus obníxe opibus | 45 |
| nostrum ófficium meminísse decet. | |
| Pan. Placet; táceo. Sor. At memineris fácito. | |
| [Pan. Nolo égo, soror, me credi esse immemorem viri, | |
| neque ille éos honores, mihi quos habuit, perdidit; | |
| nam pol mihi grata acceptaque eiust benignitas. | 50 |
| et me quidem haec condicio nunc non paenitet, | |
| neque est cur [non] studeam has nuptias mutarier; | |
| verum postremo in patris potestate est situm: | |
| faciendum id nobis quod parentes imperant. | |
| Sor. Scio, atque in cogitando maerore augeor, | 55 |
| nam propemodum iam ostendit suam sententiam. | |
| Pan. Igitur quaeramus, nobis quid facto usus sit.] |