| TITVLVS V | |
| DE ADOPTIONIBVS | |
| Adoptio naturae similitudo est, ut aliquis filium | 1.5.pr.1 |
| habere possit, quem non generauerit. | |
| Et ipsa adop- | 1.1 |
| tio duobus modis fit: una, quae arrogatio dicitur, | |
| alia quae adoptio. Arrogatio est, quando aliquis pa- | |
| trem non habens adoptatur, et ipse se in potestatem | |
| adoptiui patris dat. Et ideo arrogatio dicitur, quia | 5 |
| et ille qui adoptat interrogatur, utrum illum, quem | |
| adoptat, filium habere uelit: et ille qui adoptatur, | |
| interrogatur utrum id fieri uelit. Illa uero alia adoptio | |
| est, ubi quis patrem habens, ab alio patre adoptatur: | |
| et ita ille, qui adoptatur, de certi patris potestate | 10 |
| discedit, et in adoptiui patris incipit esse potestate. | |
| Nam et feminae adoptari possunt, ut loco filiarum | 2.1 |
| adoptiuis patribus habeantur: feminae uero adoptare | |
| non possunt, quia nec filios a se natos in potestate | |
| habent. | |
| Spadones autem, qui generare non possunt, | 3.1 |
| adoptare possunt: et licet filios generare non possint, | |
| quos adoptauerint, filios habere possunt. | |
| Si quis | 4.1 |
| uero filios habens se dederit adoptandum, non solum | |
| ipse in patris adoptiui potestatem redigitur, sed et | |
| filii eius; si tamen auum paternum non habuerint, in | |
| adoptiui patris transeunt potestatem, tamquam nepotes. | 5 |