| XXII | |
| Mane domi nisi te volui meruique videre, | 5.22.1 |
| Sint mihi, Paule, tuae longius Esquiliae. | |
| Sed Tiburtinae sum proximus accola pilae, | |
| Qua videt anticum rustica Flora Iovem: | |
| Alta Suburani vincenda est semita clivi | 5 |
| Et numquam sicco sordida saxa gradu, | |
| Vixque datur longas mulorum rumpere mandras | |
| Quaeque trahi multo marmora fune vides. | |
| Illud adhuc gravius, quod te post mille labores, | |
| Paule, negat lasso ianitor esse domi. | 10 |
| Exitus hic operis vani togulaeque madentis: | |
| Vix tanti Paulum mane videre fuit. | |
| Semper inhumanos habet officiosus amicos: | |
| Rex, nisi dormieris, non potes esse meus. |