| XCIX | |
| Non plenum modo vicies habebas, | 1.99.1 |
| Sed tam prodigus atque liberalis | |
| Et tam lautus eras, Calene, ut omnes | |
| Optarent tibi centies amici. | |
| Audît vota deus precesque nostras | 5 |
| Atque intra, puto, septimas Kalendas | |
| Mortes hoc tibi quattuor dederunt. | |
| At tu sic quasi non foret relictum, | |
| Sed raptum tibi centies, abisti | |
| In tantam miser esuritionem, | 10 |
| Ut convivia sumptuosiora, | |
| Toto quae semel apparas in anno, | |
| Nigrae sordibus explices monetae, | |
| Et septem veteres tui sodales | |
| Constemus tibi plumbea selibra. | 15 |
| Quid dignum meritis precemur istis? | |
| Optamus tibi milies, Calene. | |
| Hoc si contigerit, fame peribis. |