| Evenerant prodigia, quae neque hostiis neque vo- | 5.13.1 |
| tis piare fas habet gens superstitioni obnoxia, religionibus | |
| adversa. visae per caelum concurrere acies, rutilantia arma | |
| et subito nubium igne conlucere templum. apertae re- | |
| pente delubri fores et audita maior humana vox excedere | 5 |
| deos; simul ingens motus excedentium. quae pauci in me- | |
| tum trahebant: pluribus persuasio inerat antiquis sacerdo- | |
| tum litteris contineri eo ipso tempore fore ut valesceret | |
| Oriens profectique Iudaea rerum potirentur. quae ambages | |
| Vespasianum ac Titum praedixerat, sed vulgus more hu- | 10 |
| manae cupidinis sibi tantam fatorum magnitudinem interpre- | |
| tati ne adversis quidem ad vera mutabantur. multitudinem | |
| obsessorum omnis aetatis, virile ac muliebre secus, sexcenta | |
| milia fuisse accepimus: arma cunctis, qui ferre possent, et | |
| plures quam pro numero audebant. obstinatio viris feminis- | 15 |
| que par; ac si transferre sedis cogerentur, maior vitae me- | |
| tus quam mortis. hanc adversus urbem gentemque Caesar | |
| Titus, quando impetus et subita belli locus abnueret, aggeri- | |
| bus vineisque certare statuit: dividuntur legionibus munia | |
| et quies proeliorum fuit, donec cuncta expugnandis urbibus | 20 |
| reperta apud veteres aut novis ingeniis struerentur. |