| Soles quaerere, Constantine maxime, quid sit, quod | 65.1.1 |
| hominem Syrum et alienigenam talem principem fe- | |
| cerit, cum tot Romani generis, tot aliarum provin<c>ia- | |
| rum repperiantur improbi, impuri, crudeles, abiecti, | |
| iniusti, libidinosi. iam primum possum de bonorum | 2.1 |
| virorum respondere sententia potui<s>se natura, quae | |
| ubique una mater est, bonum principem nasci, deinde | |
| timore, quod pessimus esset occisus, hunc optimum | |
| factum. sed quia ver<um e>st suggerendum clementiae | 3.1 |
| ac pietati tuae, lecta reser[v]abo. notum est illud pietati | 4.1 |
| tuae, quod in Mario Maximo legisti, meliorem esse | |
| rem p. et prope tutiorem, in qua princeps malus est, | |
| ea, in qua sunt amici principis mali, si quidem unus | |
| malus potest a plurimi<s> bonis corrigi, multi autem | 5 |
| mali non possunt ab uno quamvis bono ulla ratione | |
| superari. et id quidem ab Homul<l>o ipsi Traiano dic- | 5.1 |
| tum est, cum ille diceret Domitianum pessimum fuisse, | |
| amicos autem bonos habuisse, atque ideo <C>l<audi>um | |
| magis odio fuisse, qu<i> rem p. temp<e>r<andam> vit<io- | |
| sissimis libertis concesserit>, ill<o>, quia melius est | 5 |
| unum malum pati quam multos. <s>et ut ad rem red- | 66.1.1 |
| eam, Alexander quidem et ipse optimus fuit . . .— | |
| nam hoc nemo vult nisi bonus—et optimae matris | |
| consiliis usus est. at tamen amicos sanctos et vene- | 2.1 |
| rabiles habuit, non malitiosos, non furaces, non fac- | |
| tiosos, non callidos, non ad malum consentientes, non | |
| bonorum inimicos, non libidinosos, non crudeles, non | |
| circumventores sui, non inrisores, non qui [si] <i>llum | 5 |
| quasi fatuum circumducerent, sed sanctos, venerabi- | |
| les, continentes, religiosos, amantes principis sui et | |
| qui de illo nec [in] ipsi riderent nec risui esse vellent, | |
| qui nihil venderent, nihil mentirentur, nihil fingerent, | |
| numquam deciperent existimationem principis sui, | 10 |
| se<d> amarent. huc accedit quod eunuch<o>s nec in con- | 3.1 |
| siliis nec in ministeriis habuit, qui soli principes per- | |
| dunt, dum eos more gentium aut regum Persarum vo- | |
| lunt vivere, qui eos a populo et amicis s[im]ummo- | |
| vent; qui internuntii sunt aliud quam respondetur | 5 |
| saepe referentes, claudentes principem suum et agen- | |
| tes ante omnia, ne quid sciat. qui cum empti sint et | |
| p<ueri s>ervi fueri<n>t, quid tandem possunt boni | |
| sapere? erat denique eius ipsius sententia: 'ego de | 4.1 |
| praefectorum et consulum et senatorum capitibus man- | |
| cipia aere empta iudicare non patior.' scio, imperator, | 67.1.1 |
| quo[d] periculo ista dicantur apud imperatorem, qui | |
| talibus serviit, sed salva re p. posteaquam intellegisti, | |
| quid mali clades istae habeant et quemammodum prin- | |
| cipes circumveniant, et tu eos eo loci habes, ut nec | 5 |
| clamide uti iusseris, sed de necessitatibus domesticis | |
| delegaris. iam illud insigne, quod solum intra Pala- | 2.1 |
| tium praeter praefectum, et Ulpianum quidem, neminem | |
| vidit nec dedit alicui facultatem vel fumor<u>m venden- | |
| dorum de se vel sibi de aliis male loquendi maxime | |
| occiso T[hr]urino, qui illum quasi fatuum et vecordem | 5 |
| saepe vendiderat. his acce<s>sit, quod amicos et parentes | 3.1 |
| Alexander si malos repperit, aut punivit aut, si vetus | |
| vel amicitia vel necessitudo non sivit puniri, dimisit | |
| a se dicens: 'his carior est mihi tota res p.' et ut | 68.1.1 |
| scias, qui viri in eius consilio fuerint: Fabius Sabinus, | |
| Sabini insignis viri filius, Cato temporis sui, Domitius | |
| Ulpianus, iuris peritissimus, Aelius Gordianus, Gor- | |
| diani imperatoris . . . ipsa res, vir[i] insignis; Iulius | 5 |
| Paulus, iuris peritissimus; Claudius Venacus, orator | |
| amplissimus; Catilius Severus, cognatus eius, vir om- | |
| nium doctissimus; Aelius Serenianus, omnium vir | |
| sanctissimus; Quintilius Marcell[i]us, quo meliorem ne | |
| historiae quidem continent. his tot atque aliis talibus | 2.1 |
| viris quid mali potuit cogitari vel fieri, cum ad bonum | |
| consentirent? et hos quidem malorum cohors depu- | 3.1 |
| lerat, quae circumvenerat Alexandrum primis diebus, | |
| sed prudentia iuvenis occisis atque depulsis et amicitia | |
| ista sancta convaluit. hi sunt, qui bonum principem | 4.1 |
| Su<r>um fecer<u>nt, et item amici mali, qui Romanos | |
| pessimos etiam posteris tradiderunt suis vitiis labo- | |
| rantes. |