| Scribit Aelius Sabinus, quod praetermittendum non | 32.1.1 |
| fuit, tantam pulchritudinem oris fuisse in filio, ut etiam | |
| caput eius mortui iam nigrum, iam sordens, iam mace- | |
| ratum, diffluente tabo, vel<ut> umbr<a> pulchri oris vi- | |
| deretur. denique cum ingens gaudium esset, quod ca- | 2.1 |
| put Maximini videretur, prope par maeror erat, quod | |
| et filii pariter portaretur. addidit Dexippus tantum | 3.1 |
| odium fuisse Maximini, ut interfectis Gordianis vi- | |
| ginti viros senatus creaverit, quos opponeret Maxi- | |
| mino. in quibus fuerunt Balbinus et Maximus, quos | |
| contra eum imperatores fecerunt. idem addidit in con- | 4.1 |
| spectu[m] Maximini iam deserti a militibus et prae- | |
| fectum praetorio ipsius et filium eius occisum. nec | 5.1 |
| desunt historici, qui dicant ipsum Maximinum, ubi de- | |
| sertus est et ubi filium interemptum ante oculos suos | |
| vidit, manu sua se interfecisse, ne quid ei muliebre | |
| contingeret. | 5 |