Scribit Aelius Sabinus, quod praetermittendum non
|
32.1.1
|
fuit, tantam pulchritudinem oris fuisse in filio, ut etiam
|
|
caput eius mortui iam nigrum, iam sordens, iam mace-
|
|
ratum, diffluente tabo, vel<ut> umbr<a> pulchri oris vi-
|
|
deretur. denique cum ingens gaudium esset, quod ca-
|
2.1
|
put Maximini videretur, prope par maeror erat, quod
|
|
et filii pariter portaretur. addidit Dexippus tantum
|
3.1
|
odium fuisse Maximini, ut interfectis Gordianis vi-
|
|
ginti viros senatus creaverit, quos opponeret Maxi-
|
|
mino. in quibus fuerunt Balbinus et Maximus, quos
|
|
contra eum imperatores fecerunt. idem addidit in con-
|
4.1
|
spectu[m] Maximini iam deserti a militibus et prae-
|
|
fectum praetorio ipsius et filium eius occisum. nec
|
5.1
|
desunt historici, qui dicant ipsum Maximinum, ubi de-
|
|
sertus est et ubi filium interemptum ante oculos suos
|
|
vidit, manu sua se interfecisse, ne quid ei muliebre
|
|
contingeret.
|
5
|