| Caesar etsi fallacem gentem semperque alia co- | 24.1.1 |
| gitantem, alia simulantem bene cognitam habebat, ta- | |
| men petentibus dare veniam utile esse statuit, quod si- | |
| quo pacto sentirent ea quae postularent, mansurum | |
| in fide dimissum regem credebat, sin, id quod magis | 5 |
| illorum naturae conveniebat, ducem ad bellum geren- | |
| dum regem habere vellent, splendidius atque honestius | |
| se contra regem quam contra convenarum ac fugiti- | |
| vorum manum bellum esse gesturum. itaque regem | 2.1 |
| cohortatus ut consuleret regno paterno, parceret prae- | |
| clarissimae patriae, quae turpibus incendiis et ruinis | |
| esset deformata, cives suos primum ad sanitatem re- | |
| vocaret, deinde conservaret, fidem populo Romano sibi- | 5 |
| que praestaret, cum ipse tantum ei crederet ut ad | |
| hostes armatos eum mitteret, dextra dextram tenens | |
| dimittere coepit adulta iam aetate puerum. at regius | 3.1 |
| animus disciplinis fallacissimis eruditus, ne a gentis | |
| suae moribus degeneraret, flens orare contra Caesarem | |
| coepit ne se dimitteret: non enim sibi regnum ipsum | |
| conspectu Caesaris esse iucundius. compressis pueri | 4.1 |
| lacrimis Caesar ipse commotus celeriter, si illa sen- | |
| tiret, fore eum secum adfirmans ad suos dimisit. ille | 5.1 |
| ut ex carceribus in liberum cursum emissus, adeo | |
| contra Caesarem acriter bellum gerere coepit ut lacri- | |
| mas quas in conloquio proiecerat, gaudio videretur | |
| profudisse. accidisse hoc complures Caesaris legati | 6.1 |
| amici centuriones militesque laetabantur, quod nimia | |
| bonitas eius fallaciis pueri elusa esset. quasi vero id | |
| Caesar bonitate tantum adductus ac non prudentissimo | |
| consilio fecisset. | 5 |