| Vatinius cum animum adverteret neque navium | 46.1.1 |
| se magnitudine neque numero parem esse, fortuitae | |
| dimicationi [fortunae] rem committere maluit. itaque | |
| primus sua quinqueremi in quadriremem ipsius Oc- | |
| tavii impetum fecit. celerrime fortissimeque contra illo | 2.1 |
| remigante naves adversae rostris concurrerunt adeo | |
| vehementer ut navis Octaviana rostro discusso ligno | |
| contineretur. committitur acriter reliquis locis proe- | 3.1 |
| lium concurriturque ad duces maxime: nam cum suo | |
| quisque auxilium ferret, magnum comminus in angusto | |
| mari proelium factum est. quantoque coniunctis ma- | 4.1 |
| gis navibus confligendi potestas dabatur, tanto su- | |
| periores erant Vatiniani. qui admiranda virtute ex suis | |
| navibus in hostium naves transilire non dubitabant | |
| et dimicatione aequata longe superiores virtute rem | 5 |
| feliciter gerebant. deprimitur ipsius Octavii quadri- | 5.1 |
| remis, multae praeterea capiuntur aut rostris perfora- | |
| tae merguntur; propugnatores Octaviani partim in na- | |
| vibus iugulantur, partim in mare praecipitantur. ipse | 6.1 |
| Octavius se in scapham confert; in quam plures cum | |
| confugerent, depressa scapha vulneratus tamen adna- | |
| tat ad suum myoparonem. eo receptus, cum proelium | 7.1 |
| nox dirimeret, tempestate magna velis profugit. se- | |
| cuntur hunc suae naves nonnullae quas casus ab illo | |
| periculo vindicarat. |