| XII | |
| Quicumque ille fuit, puerum qui pinxit Amorem, | 2.12.1 |
| nonne putas miras hunc habuisse manus? | |
| is primum vidit sine sensu vivere amantes, | |
| et levibus curis magna perire bona. | |
| idem non frustra ventosas addidit alas, | 5 |
| fecit et humano corde volare deum: | |
| scilicet alterna quoniam iactamur in unda, | |
| nostraque non ullis permanet aura locis. | |
| et merito hamatis manus est armata sagittis, | |
| et pharetra ex umero Cnosia utroque iacet: | 10 |
| ante ferit quoniam tuti quam cernimus hostem, | |
| nec quisquam ex illo vulnere sanus abit. | |
| in me tela manent, manet et puerilis imago: | |
| sed certe pennas perdidit ille suas; | |
| evolat heu nostro quoniam de pectore nusquam, | 15 |
| assiduusque meo sanguine bella gerit. | |
| quid tibi iucundumst siccis habitare medullis? | |
| si pudor est, alio traice tela, puer! | |
| intactos isto satius temptare veneno: | |
| non ego, sed tenuis vapulat umbra mea. | 20 |
| quam si perdideris, quis erit qui talia cantet, | |
| (haec mea Musa levis gloria magna tuast), | |
| qui caput et digitos et lumina nigra puellae | |
| et canat ut soleant molliter ire pedes? |