<LYDIA>
Inuideo uobis, agri formosaque prata, 104
hoc formosa magis, mea quod formosa puella 105
* * * 105a
et uobis tacite nostrum suspirat amorem; 106
uos nunc illa uidet, uobis mea Lydia ludit,
uos nunc alloquitur, uos nunc arridet ocellis,
et mea submissa meditatur carmina uoce,
cantat et interea, mihi quae cantabat in aurem. 110
inuideo uobis, agri: discetis amare.
o fortunati nimium multumque beati,
in quibus illa pedis niuei uestigia ponet
aut roseis uiridem digitis decerpserit uuam
(dulci namque tumet nondum uitecula Baccho) 115
aut inter uarios, Veneris stipendia, flores
membra reclinarit teneramque illiserit herbam
et secreta meos furtim narrabit amores.
gaudebunt siluae, gaudebunt mollia prata
et gelidi fontes, auiumque silentia fient, 120
tardabunt riui †labentes currite lymphae,
dum mea iucundas exponat cura querelas.
inuideo uobis, agri: mea gaudia habetis,
et uobis nunc est mea quae fuit ante uoluptas.
at male tabescunt morientia membra dolore 125
et calor infuso decedit frigore mortis,
quod mea non mecum domina est: non ulla puella
doctior in terris fuit aut formosior, ac, si
fabula non uana est, tauro Ioue digna uel auro
(Iuppiter, auertas aurem) mea sola puella est. 130
felix taure, pater magni gregis et decus, a te
uaccula non umquam secreta cubilia captans
frustra te patitur siluis mugire dolorem.
et pater haedorum felix semperque beate,
siue petis montes praeruptos saxa pererrans 135
siue tibi siluis noua pabula fastidire
siue libet campis: tecum tua laeta capella est.
et mas quodcumque est, illi sua femina iuncta
interpellatos numquam plorauit amores.
cur non et nobis facilis, natura, fuisti? 140
cur ego crudelem patior tam saepe dolorem?
sidera per uiridem redeunt cum pallida mundum
inque uicem †phoebe currens atque aureus orbis,
Luna, tuus tecum est: cur non est et mea mecum?
Luna, dolor nosti quid sit: miserere dolentis. 145
Phoebe, recens in te laurus celebrauit amorem,
et quae pompa deum (†nisi siluis fama locuta est,
†omnia uos estis†) secum sua gaudia gestat
aut inspersa uidet mundo; quae dicere longum est.
aurea quin etiam cum saecula uoluebantur, 150
condicio similis fuerat mortalibus illis.
haec quoque praetereo: notum Minoidos astrum
quaeque uirum uirgo sicut captiua secuta est.
laedere, caelicolae, potuit uos nostra quid aetas,
condicio nobis uitae quo durior esset? 155
ausus egon primus castos uiolare pudores
sacratamque meae uittam temptare puellae
immatura mea cogor nece soluere fata?
istius atque utinam facti mea culpa magistra
prima foret! letum uita mihi dulcius esset. 160
non mea, non ullo moreretur tempore fama,
dulcia cum Veneris furatus gaudia primus
dicerer atque ex me dulcis foret orta uoluptas.
nunc mihi non tantum tribuerunt †impia uota
auctor ut occulti noster foret error amoris: 165
Iuppiter ante, sui semper mendacia factus,
cum Iunone, prius coniunx quam dictus uterque est,
gaudia libauit dulcem furatus amorem.
* * * 168a
et moechum tenera gauisa est laedere in herba 169
purpureos flores, quos insuper accumbebat, 170
†grandia† formoso supponens †gaudia† collo
(tum, credo, fuerat Mauors distentus in armis,
nam certe Vulcanus opus faciebat, et illi
tristi turpabat malas fuligine †barbam).
non Aurora nouos etiam plorauit amores 175
atque rubens oculos roseo celauit amictu?
talia caelicolae. numquid minus aurea proles?
ergo quod deus atque heros, cur non minor aetas?
infelix ego, non illo qui tempore natus,
quo facilis natura fuit. sors o mea laeua 180
nascendi miserumque genus, quo sera libido est.
†tantum uita meae cordis† fecere rapinam,
ut maneam quod uix oculis cognoscere possis.