| VII | |
| O saepe mecum tempus in ultimum | 2.7.1 |
| deducte Bruto militiae duce, | |
| quis te redonavit Quiritem | |
| dis patriis Italoque caelo, | |
| Pompei, meorum prime sodalium, | 5 |
| cum quo morantem saepe diem mero | |
| fregi coronatus nitentis | |
| malobathro Syrio capillos? | |
| tecum Philippos et celerem fugam | |
| sensi relicta non bene parmula, | 10 |
| cum fracta virtus et minaces | |
| turpe solum tetigere mento: | |
| sed me per hostis Mercurius celer | |
| denso paventem sustulit aere, | |
| te rursus in bellum resorbens | 15 |
| unda fretis tulit aestuosis. | |
| ergo obligatam redde Iovi dapem | |
| longaque fessum militia latus | |
| depone sub lauru mea nec | |
| parce cadis tibi destinatis. | 20 |
| oblivioso levia Massico | |
| ciboria exple, funde capacibus | |
| unguenta de conchis. quis udo | |
| deproperare apio coronas | |
| curatve myrto? quem Venus arbitrum | 25 |
| dicet bibendi? non ego sanius | |
| bacchabor Edonis: recepto | |
| dulce mihi furere est amico. |