PRO M. MARCELLO ORATIO
  Diuturni silenti, patres conscripti, quo eram his tem- 1.1
poribus usus, non timore aliquo, sed partim dolore, partim
verecundia, finem hodiernus dies attulit, idemque initium
quae vellem quaeque sentirem meo pristino more dicendi.
Tantam enim mansuetudinem, tam inusitatam inauditamque 5
clementiam, tantum in summa potestate rerum omnium
modum, tam denique incredibilem sapientiam ac paene
divinam tacitus praeterire nullo modo possum. M. enim 2.1
Marcello vobis, patres conscripti, reique publicae reddito
non illius solum sed etiam meam vocem et auctoritatem
vobis et rei publicae conservatam ac restitutam puto.
Dolebam enim, patres conscripti, et vehementer angebar, 5
cum viderem virum talem, cum in eadem causa in qua
ego fuisset, non in eadem esse fortuna, nec mihi persua-
dere poteram nec fas esse ducebam versari me in nostro
vetere curriculo illo aemulo atque imitatore studiorum
ac laborum meorum quasi quodam socio a me et comite 10
distracto. Ergo et mihi meae pristinae vitae consuetu-
dinem, C. Caesar, interclusam aperuisti et his omnibus ad
bene de re publica sperandum quasi signum aliquod sustu-
listi. Intellectum est enim mihi quidem in multis et maxime 3.1
in me ipso, sed paulo ante omnibus, cum M. Marcellum
senatui reique publicae concessisti, commemoratis praesertim
offensionibus, te auctoritatem huius ordinis dignitatemque
rei publicae tuis vel doloribus vel suspicionibus anteferre. 5
Ille quidem fructum omnis ante actae vitae hodierno die
maximum cepit, cum summo consensu senatus tum iudicio
tuo gravissimo et maximo. Ex quo profecto intellegis quanta
in dato beneficio sit laus, cum in accepto sit tanta gloria.
Est vero fortunatus cuius ex salute non minor paene 4.1
ad omnis quam ad illum ventura sit laetitia pervenerit:
quod quidem merito atque optimo iure contigit. Quis
enim est illo aut nobilitate aut probitate aut optimarum
artium studio aut innocentia aut ullo in laudis genere 5
praestantior?