DE ORATORE
AD QVINTVM FRATREM LIBRI TRES
LIBER PRIMVS
  Cogitanti mihi saepe numero et memoria vetera repe- 1.1.1
tenti perbeati fuisse, Quinte frater, illi videri solent, qui in
optima re publica, cum et honoribus et rerum gestarum
gloria florerent, eum vitae cursum tenere potuerunt, ut vel in
negotio sine periculo vel in otio cum dignitate esse possent; 5
ac fuit cum mihi quoque initium requiescendi atque ani-
mum ad utriusque nostrum praeclara studia referendi
fore iustum et prope ab omnibus concessum arbitrarer, si
infinitus forensium rerum labor et ambitionis occupatio
decursu honorum, etiam aetatis flexu constitisset. Quam 2.1
spem cogitationum et consiliorum meorum cum graves
communium temporum tum varii nostri casus fefellerunt;
nam qui locus quietis et tranquillitatis plenissimus fore
videbatur, in eo maximae moles molestiarum et turbulen- 5
tissimae tempestates exstiterunt; neque vero nobis cupien-
tibus atque exoptantibus fructus oti datus est ad eas artis,
quibus a pueris dediti fuimus, celebrandas inter nosque
recolendas. Nam prima aetate incidimus in ipsam per- 3.1
turbationem disciplinae veteris, et consulatu devenimus in
medium rerum omnium certamen atque discrimen, et hoc
tempus omne post consulatum obiecimus eis fluctibus, qui
per nos a communi peste depulsi in nosmet ipsos redunda- 5
rent. Sed tamen in his vel asperitatibus rerum vel angustiis
temporis obsequar studiis nostris et quantum mihi vel fraus
inimicorum vel causae amicorum vel res publica tribuet
oti, ad scribendum potissimum conferam; tibi vero, frater, 4.1
neque hortanti deero neque roganti, nam neque auctoritate
quisquam apud me plus valere te potest neque voluntate.
Ac mihi repetenda est veteris cuiusdam memoriae non sane
satis explicata recordatio, sed, ut arbitror, apta ad id, quod 5
requiris, ut cognoscas quae viri omnium eloquentissimi
clarissimique senserint de omni ratione dicendi. Vis enim, 5.1
ut mihi saepe dixisti, quoniam, quae pueris aut adulescen-
tulis nobis ex commentariolis nostris incohata ac rudia
exciderunt, vix <sunt> hac aetate digna et hoc usu, quem ex
causis, quas diximus, tot tantisque consecuti sumus, aliquid 5
eisdem de rebus politius a nobis perfectiusque proferri;
solesque non numquam hac de re a me in disputationibus
nostris dissentire, quod ego eruditissimorum hominum
artibus eloquentiam contineri statuam, tu autem illam ab
elegantia doctrinae segregandam putes et in quodam ingeni 10
atque exercitationis genere ponendam.