| SERMO | |
| Nolo quisquam me reprehendat tamquam vobis locos non dem. Si | 316.7.1 |
| ampliare declamationem voletis et ingenium exercere, dicetis quod ad | |
| causam huius nullo modo, ad delectationem aurium fortasse pertineat. | |
| DECLAMATIO | |
| Nondum privatas ac peculiares lacrimarum reddo causas; interim, | 8.1 |
| quis miratur flere hominem? Hinc infantia incipit, in hanc necessitatem | |
| plerumque fortuna deducit. Quis enim est dies qui non triste aliquid et | |
| flebile nobis minetur? Si nullam aliam rationem lacrimarum haberemus, | 9.1 |
| conspectus tamen hominum et ratio mortalitatis poterat elicere fletus. | |
| Hae amicitiae, hae propinquitates, hi congressus, haec studia laudesque | |
| intra breve temporis momentum occident atque labentur. Quotus | |
| quisque transit dies quo non funus accipiamus? | 5 |
| 'Flens me sequeris, et per publicum sequeris.' Non totum crimen | 10.1 |
| obicis: diu hoc antea domi feci. Quantulum temporis spatium est quod | |
| talem me vides? Fleo secreto, ubi cubiculum et nox et animus sibi | |
| relictus est. 'Flens me sequeris.' Quod possum. Miror equidem illos | 11.1 |
| fortissimos patres qui hunc animi dolorem semel recidunt, et in | |
| universum flere definito aliquo temporis spatio semel queant. Flens te | |
| per publicum sequor. Quid ergo? Non misereris? Gratulor crimini meo | |
| si movi. Si haec tibi gravis videtur invidia, quid opus erat accusatione, | 5 |
| quid iudicibus, quid hac probatione dementiae? Sanare me poteras. | |
| Exigis tamen causas lacrimarum mearum. Non me pecunia movet | 12.1 |
| (divites aliquando fuimus), non illos late quondam patentes agros | |
| desidero, non faenus nec ingens pondus argenti. Nuper sine modo | |
| desideravi vernulam meum. |