| <DECLAMATIO> | |
| Fuerit necesse est ratio aliqua et causa propter quam dives non ipsam | 325.10.1 |
| ad quam pervenire volebat hereditatem scripsit heredem. Obstiterit | |
| oportet pudor non ille praetereundi aliquem propinquorum: praeteriit | |
| enim; non ille scribendi aliquem extrarium heredem: scripsit enim | |
| extrarium; non ille bona sua in aliquem humilem demittendi: demisit | 5 |
| enim. Obstiterit oportet familiarior aliqua causa: non poterat salvo | 11.1 |
| pudore hanc scribere heredem. Postea vobis causam verecundiae huius | |
| adprobabo, postea scribentis animum; interim, fuit aliquid quod ob- | |
| staret diviti quo minus hanc scriberet heredem. | |
| 'Quo merito' inquit 'tuo te scripsit heredem?' Vox communis est: | 12.1 |
| isdem verbis interrogare te possum: quid merueras ut te scriberet | |
| heredem? Quamdiu enim tertium non exhibes cui debeatur hereditas, | |
| inter nos quaestio est. Si nominasses, fortasse et illi dicerem: quo merito? | |
| Sed neque nominas ullum extrarium neque vindicare tibi potes here- | 5 |
| ditatem. Proinde nobis responde: quo merito? Nullo. * * * Quis ignorat | 13.1 |
| testamentorum fortunam? Et esset fortasse in totum iniquum requiri a | |
| nobis mentis alienae rationem. Sunt quidam inrationabiles impetus | |
| animorum, quaedam gratuita, ut vulgo vocantur, odia. Quotiens | |
| audivimus filium dicentem: 'quo meo merito pater me exheredavit?'? | 5 |
| Nullam rem frequentior admiratio sequitur. | |
| Sed tolerabile erat si interrogaremur hoc tantum de hereditate: altius | 14.1 |
| convicium quaestio ista habet. Quid si non communis ista infamia | |
| fuisset, quid ergo? Negem fuisse rumorem qui aspergeret hanc feminam? | |
| Tu scis an vera sint. Et praesenti fortasse liti vel expediebat confiteri. | |
| Nam si istud quod intellegi vis verum est, utique hereditas nostra est. | 5 |
| Sed pecunia potius periclitemur: nullum meritum uxoris tuae adversus | 15.1 |
| divitem fuit. Quasi vero meritis tantum hereditates contingant. Interest | |
| an ametur qui amat? Potuit hanc amasse feminam dives, salva huius | |
| conscientia: erat speciosa, erat, potuit in hunc adfectum incidisse. Multi | 16.1 |
| sunt qui testamenta sic scribant tamquam illud ad vitam eorum pertineat. | |
| Sic quidam heredes scribunt eos quos captant tamquam intellecturos, | |
| quamquam secreto scriptos. Potuit ergo amor in causa esse, potuit ipsa | |
| pudicitiae admiratio in causa fuisse. †Sedit† virtutum intellectum rerum | 5 |
| natura: nulla tanta vitia sunt quae non meliora mirentur. | |
| Sed quatenus suspicamur, videor perspicere rationem quare hoc tibi | 17.1 |
| mandaverit. Nondum illa opinio, nondum accusator †videt haec tam- | |
| quam ab advocatis audies ego de te suspicer†. Pauper eras, vicinus eras. | |
| Huius noti mores, certa sanctitas; argumento probabimus: cum rumor | 18.1 |
| utrumque infamaret, tu reus factus es; a te lenocinium committi dixit | |
| accusator, non ab hac adulterium. Non ergo nova haec erit suspicio mea | |
| neque ex me nata. Id quod accusator tibi obiecit, hodie credo: locutum | |
| esse tecum divitem, egisse tecum, promisisse tibi multa, novissime etiam | 5 |
| iactasse testamentum. |