| Viri fortis pater reus proditionis | |
| Abdicare liceat. Vir fortis optet quod volet. Qui proditionis | 371.pr.1 |
| patrem reum habebat fortiter pugnavit. Rogante patre ut optaret | |
| abolitionem suam, non optavit, sed in iudicio reo adfuit. Absolutus | |
| pater abdicat filium. | |
| DECLAMATIO | |
| Quid peccavi cur abdicer? Num adversum patriam iners sum? | 1.1 |
| Luxuriae deditus bella fugio? An adversus patrem impius? Reor. In qua | |
| parte filii cessat officium? 'Non optasti' inquit 'quod volui.' | |
| Iam excedis legem tuam: pater filio debes imperare, forti non potes. | 2.1 |
| Potes peregrinationem, potes militiam, sed non sententiam iudici, non | |
| decretum magistratui, non praemium forti. Quid enim lex ait? 'Fortis | |
| optet.' Me nominat, et aequum est hoc mihi contingere: pugnavi. Cum | |
| quo mihi res est? Cum patre: non est contumaciter agendum. | 5 |
| Ego vero etiam viri fortis optionem remitto, si aequum petis. Quid | 3.1 |
| petisti? Ut abolitionem optarem. Memento non omnia, pater, nos posse | |
| petere: praemium accipimus, non regnum. Nescis quantum sit aboli- | |
| tionem petere: accusatori silentium indicere, reum eximere, leges tollere. | |
| Nec pro te tenuissem et praemium perdidissem. Sed cuius abolitionem? | 5 |
| 'Meam' inquit. Animadvertitis quodammodo parricidii reum. Agam | |
| potius causam. Hoc praemium primum turpe est, deinde supervacuum. | 4.1 |
| Turpe: damnaberis tuo iudicio in perpetuum. Quanto gravius est a se | |
| damnari! Tamen alii possunt dicere: 'gratia victi sumus.' Deinde super- | |
| vacuum: innocens eras. 'At enim dubia est iudicii fortuna.' Sed nobis | 5.1 |
| non timenda: diluendum iudicium est. <In> invidia tantum criminis | |
| fiducia erat et in timore tuo. Itaque apparuerunt iudicibus vana omnia, | |
| et profuit tibi quod abolitionem non optavi: apparuit certa innocentiae | |
| fiducia. | 5 |
| Ergo advocatum tuum abdicas, participem laboris? De me facile est: | 6.1 |
| inveniam patrem. Sed tibi timeo: soles enim periclitari. |