| SERMO | |
| Hic de sanctitate iudiciorum. | 372.10.1 |
| DECLAMATIO | |
| Sera post damnationem innocentiae defensio est. Istud quod nunc | 11.1 |
| dixisti ante dixisses. Sed non potuisti dicere: pater tuus eram, iure | |
| praesentis condicionis. Abdicare itaque potui, occidere potui, omnem | |
| potestatem tamquam in filio exercere. Miraris? Nec ille potuit contra- | |
| dicere qui pater erat. 'Non eras' inquit 'naturalis.' Tanto igitur plus | 12.1 |
| merueram: alienum sustuleram cum essent qui suos proicerent. Sed ut | |
| non fuerim, tu tamen putasti patrem: lex autem mentem punit. Ut scias | |
| verum esse hoc, impetravi. 'Sed tu' inquit 'sciebas non esse filium tuum.' | |
| Poteram quidem dicere: 'sed meritis pater eram, sed tu tamquam patrem | 5 |
| cecideras.' Sed, testor, nolui: expositum quoque collegeram. Indignati | |
| sunt amici; ipse fassus es. | |
| Quid nunc facies? Praecides manus quae te sustulerunt? | 13.1 |