| Haec, innocuae quibus est uitae | 159 |
| tranquilla quies | 160 |
| et laeta suo paruoque domus. | |
| spes immanes urbibus errant | |
| trepidique metus: | |
| ille superbos aditus regum | |
| durasque fores expers somni | 165 |
| colit, hic nullo fine beatas | |
| componit opes gazis inhians | |
| et congesto pauper in auro. | |
| Illum populi fauor attonitum | |
| fluctuque magis mobile uulgus | 170 |
| aura tumidum tollit inani; | |
| hic clamosi rabiosa fori | |
| iurgia uendens | |
| improbus iras et uerba locat. | |
| nouit paucos secura quies, | 175 |
| qui uelocis memores aeui | |
| tempora numquam reditura tenent. | |
| Dum fata sinunt, uiuite laeti: | |
| properat cursu uita citato | |
| uolucrique die rota praecipitis | 180 |
| uertitur anni. | |
| durae peragunt pensa sorores | |
| nec sua retro fila reuoluunt. | |
| At gens hominum fertur rapidis | |
| obuia fatis incerta sui: | |
| Stygias ultro quaerimus undas. | 185 |
| nimium, Alcide, pectore forti | |
| properas maestos uisere manes: | |
| certo ueniunt tempore Parcae, | |
| nulli iusso cessare licet, | |
| nulli scriptum proferre diem: | 190 |
| recipit populos urna citatos. |