| III.ii | |
| Mnesilochvs Múltimodis meditatus egomet mecum sum, et ita esse arbitror: | 385 |
| homini amico, qui est amicus ita uti nomen possidet, | |
| nisi deos ei nil praestare; id opera expertus sum esse ita. | |
| nám ut in Ephesum hinc abii (hoc factumst ferme abhinc biennium) | |
| ex Epheso huc ad Pistoclerum meum sodalem litteras | |
| misi, amicam ut mi inveniret Bacchidem. illum intellego | 390 |
| invenisse, ut servos meus mi nuntiavit Chrysalus. | |
| condigne is quam techinam de auro advorsum meum fecit patrem, | |
| ut mi amanti copia esset. [séd eccum video incedere.] | |
| nam pol quidem meo animo ingrato hómine nihil inpensiust; | |
| malefactorem amitti satius quam relinqui beneficum; | 395 |
| nimio inpendiosum praestat te quam ingratum dicier: | |
| illum laudabunt boni, hunc etiam ipsi culpabunt mali. | |
| qua me causa magis cum cura esse aecum, obvigilatost opus. | |
| nunc, Mnesiloche, specimen specitur, nunc certamen cernitur, | |
| sisne necne ut esse oportet, malus, bonus quoivis modi, | 400 |
| iustus iniustus, malignus largus, comis incommodus. | |
| cave sis te superare servom siris faciundo bene. | |
| utut eris, moneo, haud celabis. sed eccos video incedere | |
| patrem sodalis et magistrum. hinc auscultabo quam rem agant. |