DE DEO SOCRATIS
  Plato omnem naturam rerum, quod eius ad 1.1
animalia praecipua pertineat, trifariam diuisit
censuitque esse summos deos. Summum, medium et
infimum fac intellegas non modo loci disclusione
uerum etiam naturae dignitate, quae et ipsa neque 5
uno neque gemino modo sed pluribus cernitur.
Ordiri tamen manifestius fuit a loci dispositione.
Nam proinde ut maiestas postulabat, diis inmorta-
libus caelum dicauit, quos quidem deos caelites
partim uisu usurpamus, alios intellectu uestigamus. 10
  Ac uisu quidem cernimus
    . . . uos, o clarissima mundi
    lumina, labentem caelo quae ducitis annum;
nec modo ista praecipua: diei opificem lunamque,
solis aemulam, noctis decus, seu corniculata seu 15
diuidua seu protumida seu plena sit, uaria ignium
face, quanto longius facessat a sole, tanto largius
conlustrata, pari incremento itineris et luminis,
mensem suis auctibus ac dehinc paribus dispendiis
aestimans; siue illa proprio sed perpeti candore 20
pollens, ut Chaldaei arbitrantur, parte luminis
conpos, parte altera cassa fulgoris, pro circumuer-
sione oris discoloris multiiuga speciem sui uariat,
seu tota proprii candoris expers, alienae lucis
indigua, denso corpore sed leui ceu quodam speculo 25
radios solis obstipi uel aduersi usurpat et, ut
uerbis utar Lucreti,
    notham iactat de corpore lucem;