| <M. Aurelius Caesar consuli suo et magistro salutem> | |
| Sane si quid Graeci veteres tale scripserunt, viderint qui | 2.3.1.1 |
| sciunt; ego, si fas est dicere, nec M. Porcium tam bene vituperantem | |
| quam tu laudasti usquam advorti. O si dominus meus satis | |
| laudari posset, profecto a te satis laudatus esset! Τοῦτο τὸ ἔργον | |
| οὐ γίνεται νῦν. Facilius quis Phidian, facilius Apellen, facilius denique | 5 |
| ipsum Demosthenen imitatus fuerit aut ipsum Catonem, quam | |
| hoc tam effectum et elaboratum opus. Nihil ego umquam cultius, | |
| nihil antiquius, nihil conditius, nihil Latinius legi. O te hominem | |
| beatum hac eloquentia praeditum! O me hominem beatum huic | |
| magistro traditum! O ἐπιχειρήματα! o τάξισ! o elegantia! o lepos! | 10 |
| o venustas! o verba! o nitor! o argutiae! o kharites! o ἄσκησισ! | |
| o omnia! Ne valeam, nisi aliqua die virga in manus tibi tradenda | |
| erat, diadema circumponendum, tribunal ponendum; tum praeco | |
| omnis nos citaret, quid 'nos' dico? omnis, inquam, philologos et | |
| disertos istos: eos tu singulos virga perduceres, verbis moneres. | 15 |
| Mihi adhuc nullus metus huius monitionis erat; multa supersunt | |
| ut in ludum tuum pedem introferam. | |
| Haec cum summa festinatione ad te scribo; nam quom domini | 2.1 |
| mei ad te epistulam mitterem tam benignam, quid meis longioribus | |
| litteris opus erat? Igitur vale, decus eloquentiae Romanae, | |
| amicorum gloria, μέγα πρᾶγμα, homo iucundissime, consul amplis- | |
| sime, magister dulcissime. | 5 |
| Postea cavebis de me, praesertim in senatu, tam multa men- | 3.1 |
| tiri! Horribiliter scripsisti hanc orationem. O si ad singula capita | |
| caput tu<u>m basiare possem. Ἰσχυρῶς πάντων καταπεφρόνηκας. | |
| Hac oratione lecta frustra nos studemus, frustra laboramus, | |
| frustra nervos contendimus. Vale semper, magister dulcissime. | 5 |