| <Magistro meo> | |
| * * * et meus me alipta faucibus urgebat. Sed quae, in- | 2.13.1.1 |
| quis, fabula? Ut pater meus a vineis domum se recepit, ego solito | |
| more equom inscendi et in viam profectus sum, et paululum pro- | |
| vectus. Deinde ibi in via sic oves multae conglobatae adstabant, | |
| ut locus solitarius, et canes quattuor et duo pastores, sed nihil | 5 |
| praeterea. Tum pastor unus ad alterum pastorem, postquam plus- | |
| culos equites vidit, 'Vide tibi istos equites', inquit, 'nam illi solent | |
| maximas rapinationes facere'. Ubi id audivi, calcar equo subpingo, | |
| ecum in ovis inigo. Oves consternatae disperguntur; aliae alibi | |
| palantes balantesque oberrant. Pastor furcam intorquet; furca in | 10 |
| equitem, qui me sectabatur, cadit. Nos aufugimus. Eo pacto qui | |
| metuebat ne ovis amitteret, furcam perdidit. Fabulam existimas? | |
| Res vera est; at etiam plura erant quae de ea re scriberem, nisi | |
| iam me nuntius in balneum arcesseret. Vale mi magister dulcissime, | |
| homo honestissime et rarissime, suavitas et caritas et voluptas mea. | 15 |