| C. PLINIVS AEFVLANO MARCELLINO SVO S. | |
| Tristissimus haec tibi scribo, Fundani nostri filia minore | 5.16.1.1 |
| defuncta. Qua puella nihil umquam festiuius amabilius, nec | |
| modo longiore uita sed prope immortalitate dignius uidi. | |
| Nondum annos xiiii impleuerat, et iam illi anilis prudentia, | 2.1 |
| matronalis grauitas erat et tamen suauitas puellaris cum | |
| uirginali uerecundia. Vt illa patris ceruicibus inhaerebat! ut | 3.1 |
| nos amicos paternos et amanter et modeste complectebatur! | |
| ut nutrices, ut paedagogos, ut praeceptores pro suo quemque | |
| officio diligebat! quam studiose, quam intellegenter lectita- | |
| bat! ut parce custoditeque ludebat! Qua illa temperantia, | 5 |
| qua patientia, qua etiam constantia nouissimam ualetudinem | |
| tulit! Medicis obsequebatur, sororem patrem adhortabatur | 4.1 |
| ipsamque se destitutam corporis uiribus uigore animi sustine- | |
| bat. Durauit hic illi usque ad extremum, nec aut spatio | 5.1 |
| ualetudinis aut metu mortis infractus est, quo plures graui- | |
| oresque nobis causas relinqueret et desiderii et doloris. O | 6.1 |
| triste plane acerbumque funus! o morte ipsa mortis tempus | |
| indignius! iam destinata erat egregio iuueni, iam electus | |
| nuptiarum dies, iam nos uocati. Quod gaudium quo maerore | |
| mutatum est! Non possum exprimere uerbis quantum animo | 7.1 |
| uulnus acceperim, cum audiui Fundanum ipsum, ut multa | |
| luctuosa dolor inuenit, praecipientem, quod in uestes mar- | |
| garita gemmas fuerat erogaturus, hoc in tus et unguenta et | |
| odores impenderetur. Est quidem ille eruditus et sapiens, ut | 8.1 |
| qui se ab ineunte aetate altioribus studiis artibusque dedi- | |
| derit; sed nunc omnia, quae audiit saepe quae dixit, asper- | |
| natur expulsisque uirtutibus aliis pietatis est totus. Ignosces, | 9.1 |
| laudabis etiam, si cogitaueris quid amiserit. Amisit enim | |
| filiam, quae non minus mores eius quam os uultumque | |
| referebat, totumque patrem mira similitudine exscripserat. | |
| Proinde si quas ad eum de dolore tam iusto litteras mittes, | 10.1 |
| memento adhibere solacium non quasi castigatorium et | |
| nimis forte, sed molle et humanum. Quod ut facilius admittat, | |
| multum faciet medii temporis spatium. Vt enim crudum | 11.1 |
| adhuc uulnus medentium manus reformidat, deinde patitur | |
| atque ultro requirit, sic recens animi dolor consolationes | |
| reicit ac refugit, mox desiderat et clementer admotis ad- | |
| quiescit. Vale. | 5 |