| C. PLINIVS LVPERCO SVO S. | |
| Dixi de quodam oratore saeculi nostri recto quidem et sano, | 9.26.1.1 |
| sed parum grandi et ornato, ut opinor, apte: 'Nihil peccat, | |
| nisi quod nihil peccat.' Debet enim orator erigi attolli, | 2.1 |
| interdum etiam efferuescere ecferri, ac saepe accedere ad | |
| praeceps; nam plerumque altis et excelsis adiacent abrupta. | |
| Tutius per plana sed humilius et depressius iter; frequentior | |
| currentibus quam reptantibus lapsus, sed his non labentibus | 5 |
| nulla, illis non nulla laus etiamsi labantur. Nam ut quasdam | 3.1 |
| artes ita eloquentiam nihil magis quam ancipitia commendant. | |
| Vides qui per funem in summa nituntur, quantos soleant | |
| excitare clamores, cum iam iamque casuri uidentur. Sunt | 4.1 |
| enim maxime mirabilia quae maxime insperata, maxime | |
| periculosa utque Graeci magis exprimunt, παράβολα. Ideo | |
| nequaquam par gubernatoris est uirtus, cum placido et cum | |
| turbato mari uehitur: tunc admirante nullo, inlaudatus in- | 5 |
| glorius subit portum, at cum stridunt funes curuatur arbor | |
| gubernacula gemunt, tunc ille clarus et dis maris proximus. | |
| Cur haec? Quia uisus es mihi in scriptis meis adnotasse quae- | 5.1 |
| dam ut tumida quae ego sublimia, ut improba quae ego auden- | |
| tia, ut nimia quae ego plena arbitrabar. Plurimum autem | |
| refert, reprehendenda adnotes an insignia. Omnis enim aduer- | 6.1 |
| tit, quod eminet et exstat; sed acri intentione diiudicandum | |
| est, immodicum sit an grande, altum an enorme. Atque ut | |
| Homerum potissimum attingam, quem tandem alterutram | |
| in partem potest fugere ἀμφὶ δὲ σάλπιγξεν μέγας οὐρανός, | 5 |
| ἠέρι δ’ ἔγχος ἐκέκλιτο et totum illud οὔτε θαλάσσης κῦμα | |
| τόσον βοάᾳ? Sed opus est examine et libra, incredibilia | 7.1 |
| sint haec et inania an magnifica caelestia. Nec nunc ego me | |
| his similia aut dixisse aut posse dicere puto (non ita insanio), | |
| sed hoc intellegi uolo, laxandos esse eloquentiae frenos, nec | |
| angustissimo gyro ingeniorum impetus refringendos. | 5 |
| 'At enim alia condicio oratorum, alia poetarum.' Quasi uero | 8.1 |
| M. Tullius minus audeat! Quamquam hunc omitto; neque | |
| enim ambigi puto. Sed Demosthenes ipse, ille norma oratoris et | |
| regula, num se cohibet et comprimit, cum dicit illa notissima: | |
| ἄνθρωποι μιαροί, κόλακες καὶ ἀλάστορες et rursus οὐ λίθοις | 5 |
| ἐτείχισα τὴν πόλιν οὐδὲ πλίνθοις ἐγώ et statim οὐκ ἐκ μὲν | |
| θαλάττης τὴν Εὔβοιαν προβαλέσθαι πρὸ τῆς Ἀττικῆς et alibi: | |
| ἐγὼ δὲ οἶμαι μέν, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, νὴ τοὺς θεοὺς ἐκεῖνον | |
| μεθύειν τῷ μεγέθει τῶν πεπραγμένων? Iam quid audentius illo | 9.1 |
| pulcherrimo ac longissimo excessu: νόσημα γάρ . . .? Quid haec | |
| breuiora superioribus, sed audacia paria: τότε ἐγὼ μὲν τῷ | |
| Πύθωνι θρασυνομένῳ καὶ πολλῷ ῥέοντι καθ’ ἡμῶν? Ex eadem | |
| nota ὅταν δὲ ἐκ πλεονεξίας καὶ πονηρίας <τις> ὥσπερ οὗτος | 5 |
| ἰσχύσῃ, ἡ πρώτη πρόφασις καὶ μικρὸν πταῖσμα ἅπαντα ἀνεχαί- | |
| τισε καὶ διέλυσε. Simile his ἀπεσχοινισμένος ἅπασι τοῖς ἐν τῇ | |
| πόλει δικαίοις et ibidem σὺ τὸν εἰς ταῦτα ἔλεον προὔδωκας, | |
| Ἀριστόγειτον, μᾶλλον δ’ ἀνῄρηκας ὅλως. μὴ δή, πρὸς οὓς αὐτὸς | |
| ἔχωσας λιμένας καὶ προβόλων ἐνέπλησας, πρὸς τούτους ὁρμίζου. | 10 |
| Et dixerat: τούτῳ δ’ οὐδένα ὁρῶ τῶν τόπων τούτων βάσιμον | |
| ὄντα, ἀλλὰ πάντα ἀπόκρημνα, φάραγγας, βάραθρα. Et deinceps: | |
| δέδοικα, μὴ δόξητέ τισι τὸν ἀεὶ βουλόμενον εἶναι πονηρὸν τῶν | |
| ἐν τῇ πόλει παιδοτριβεῖν, nec satis: οὐδὲ γὰρ τοὺς προγόνους | |
| ὑπολαμβάνω τὰ δικαστήρια ταῦτα ὑμῖν οἰκοδομῆσαι, ἵνα τοὺς | 15 |
| τοιούτους ἐν αὐτοῖς μοσχεύητε, ad hoc: εἰ δὲ κάπηλός ἐστι | |
| πονηρίας καὶ παλιγκάπηλος καὶ μεταβολεύς et mille talia, ut | |
| praeteream quae ab Aeschine θαύματα, non ῥήματα uocantur. | |
| In contrarium incidi: dices hunc quoque ob ista culpari. | 10.1 |
| Sed uide, quanto maior sit, qui reprehenditur, ipso reprehen- | |
| dente et maior ob haec quoque; in aliis enim uis, in his | |
| granditas eius elucet. Num autem Aeschines ipse eis, quae | 11.1 |
| in Demosthene carpebat, abstinuit? <Χρὴ γάρ, ὦ ἄνδρες | |
| Ἀθηναῖοι, τὸ αὐτὸ> φθέγγεσθαι τὸν ῥήτορα καὶ τὸν νόμον· ὅταν | |
| δὲ ἑτέραν μὲν φωνὴν ἀφιῇ ὁ νόμος, ἑτέραν δὲ ὁ ῥήτωρ . . . . | |
| Alio loco: ἔπειτα ἀναφαίνεται περὶ πάντων ἐν τῷ ψηφίσματι. | 5 |
| Iterum alio: ἀλλ’ ἐγκαθήμενοι καὶ ἐνεδρεύοντες ἐν τῇ ἀκροάσει | |
| εἰσελαύνετε αὐτὸν εἰς τοὺς παρανόμους λόγους. Quod adeo | 12.1 |
| probauit, ut repetat: ἀλλ’ ὥσπερ ἐν ταῖς ἱπποδρομίαις εἰς τὸν | |
| τοῦ πράγματος αὐτὸν δρόμον εἰσελαύνετε. Iam illa custoditius | |
| pressiusque: σὺ δὲ ἑλκοποιεῖς, <καὶ μᾶλλόν σοι μέλει τῶν | |
| αὐθημέρων λόγων ἢ τῆς σωτηρίας τῆς πόλεως, altius illa: οὐκ | 5 |
| ἀποπέμψεσθε τὸν ἄνθρωπον ὡς κοινὴν τῶν Ἑλλήνων συμφορὰν; | |
| ἢ συλλαβόντες ὡς> λῃστὴν τῶν πραγμάτων <ἐπ’ ὀνομάτων> διὰ | |
| τῆς πολιτείας πλέοντα <τιμωρήσεσθε>; Exspecto, ut quaedam | 13.1 |
| ex hac epistula ut illud 'gubernacula gemunt' et 'dis maris | |
| proximus' isdem notis quibus ea, de quibus scribo, con- | |
| fodias; intellego enim me, dum ueniam prioribus peto, in | |
| illa ipsa quae adnotaueras incidisse. Sed confodias licet, dum | 5 |
| modo iam nunc destines diem, quo et de illis et de his coram | |
| exigere possimus. Aut enim tu me timidum aut ego te | |
| temerarium faciam. Vale. |