| Iam quo adsensu senatus, quo gaudio exceptum est, cum | 71.1.1 |
| candidatis ut quemque nominaueras osculo occurreres, de- | |
| uexus quidem in planum et quasi unus ex gratulantibus! Te | 2.1 |
| magis mirer, an improbem illos qui effecerunt ut istud ma- | |
| gnum uideretur, cum uelut adfixi curulibus suis manum | |
| tantum et hanc cunctanter et pigre et imputantibus similes | |
| promerent? Contigit ergo oculis nostris antiqua facies, | 3.1 |
| princeps aequatus candidatis, et simul stantis intueri parem | |
| accipientibus honorem qui dabat. Quod factum tuum a | 4.1 |
| cuncto senatu quam uera acclamatione celebratum est: | |
| 'Tanto maior, tanto augustior'! Nam cui nihil ad augendum | |
| fastigium superest, hic uno modo crescere potest, si se ipse | |
| summittat securus magnitudinis suae. Neque enim ab ullo | 5.1 |
| periculo fortuna principum longius abest quam humilitatis. | |
| Mihi quidem non tam humanitas tua quam intentio eius | |
| admirabilis uidebatur. Quippe cum orationi oculos uocem | 6.1 |
| manum commodares, ut si alii eadem ista mandasses, omnes | |
| comitatis numeros obibas. Atque etiam, cum suffragatorum | |
| nomina honore quo solent exciperentur, tu quoque inter | |
| excipientes eras, et ex ore Caesaris ille senatorius adsensus | 5 |
| audiebatur, quodque apud principem perhibere testimonium | 7.1 |
| merentibus gaudebamus, perhibebatur a principe. Faciebas | |
| ergo, cum diceres optimos; nec ipsorum modo uita a te sed | |
| iudicium senatus comprobabatur, ornarique se, non illos | |
| magis quos laudabas, laetabatur. | 5 |