| Iam quod precatus es <caelites>, ut illa ipsa ordinatio comi- | 72.1.1 |
| tiorum bene ac feliciter eueniret nobis rei publicae tibi, nonne | |
| tale est ut nos hunc ordinem uotorum conuertere debeamus, | |
| eosdemque obsecrare ut omnia quae facis quaeque facies | |
| prospere cedant tibi rei publicae nobis, uel si breuius sit | 5 |
| optandum, ut uni tibi in quo et res publica et nos sumus? | |
| Fuit tempus, ac nimium diu fuit, quo alia aduersa alia se- | 2.1 |
| cunda principi et nobis: nunc communia tibi nobiscum tam | |
| laeta quam tristia, nec magis sine te nos esse felices quam tu | |
| sine nobis potes. An si posses in fine uotorum adiecisses ut ita | 3.1 |
| precibus tuis di adnuerent, si iudicium nostrum mereri | |
| perseuerasses? Adeo nihil tibi amore ciuium antiquius, ut | |
| ante a nobis deinde a dis, atque ita ab illis amari uelis, si a | |
| nobis ameris. Et sane priorum principum exitus docuit, ne | 4.1 |
| a dis quidem amari nisi quos homines ament. Arduum erat | |
| has precationes tuas laudibus adaequare; adaequauimus | |
| tamen. Qui amoris ardor, qui stimuli, quae faces illas nobis | 5.1 |
| exclamationes subiecerunt! Non nostri, Caesar, ingenii, sed | |
| tuae uirtutis tuorumque meritorum uoces fuerunt, quas nulla | |
| umquam adulatio inuenit, nullus cuiquam terror expressit. | |
| Quem sic timuimus ut haec fingeremus? quem sic amauimus | 6.1 |
| ut haec fateremur? Nosti necessitatem seruitutis: ecquando | |
| simile aliquid audisti, ecquando dixisti? Multa quidem | 7.1 |
| excogitat metus, sed quae adpareant quaesita ab inuitis. | |
| Aliud sollicitudinis aliud securitatis ingenium est; alia | |
| tristium inuentio, alia gaudentium: neutrum simulationes | |
| expresserint. Habent sua uerba miseri, sua uerba felices, utque | 5 |
| iam maxime eadem ab utrisque dicantur, aliter dicuntur. |