| Testis ipse es quae in omnium ore laetitia. Non amictus | 73.1.1 |
| cuiquam non habitus quem modo extulerat. Inde resultantia | |
| uocibus tecta, nihilque tantis clamoribus satis clausum. Quis | 2.1 |
| tunc non e uestigio suo exsiluit? quis exsiluisse sensit? Multa | |
| fecimus sponte, plura instinctu quodam et imperio; nam | |
| gaudio quoque cogendi uis inest. Num ergo modum ei tua | 3.1 |
| saltem modestia imposuit? Non quanto magis a te reprime- | |
| batur exarsimus? non contumacia, Caesar; sed ut in tua | |
| potestate est an gaudeamus, ita in quantum nec in nostra. | |
| Comprobasti et ipse acclamationum nostrarum fidem | 4.1 |
| lacrimarum tuarum ueritate. Vidimus humescentes oculos | |
| tuos demissumque gaudio uultum, tantumque sanguinis in | |
| ore quantum in animo pudoris. Atque hoc magis incensi | 5.1 |
| sumus ut precaremur, ne quando tibi non eadem causa | |
| lacrimarum, utque numquam frontem tuam <adduceres>. | |
| Hoc ipsum has nos sedes quasi responsuras interrogemus, | 6.1 |
| uiderintne umquam principis lacrimas; at senatus saepe | |
| uiderunt. Onerasti futuros principes, sed et posteros nostros. | |
| Nam et hi a principibus suis exigent, ut eadem audire | |
| mereantur, et illi quod non audiant indignabuntur. | 5 |