| Nihil magis possum proprie dicere, quam quod dictum est | 74.1.1 |
| a cuncto senatu: 'O te felicem'! Quod cum diceremus, non | |
| opes tuas sed animum mirabamur. Ea enim demum uera | |
| felicitas, felicitate dignum uideri. Sed cum multa illo die | 2.1 |
| dicta sunt sapienter et grauiter, tum uel in primis: 'Crede | |
| nobis, crede tibi.' Magna hoc fiducia nostri, maiore tamen tui | |
| diximus. Alius enim fortasse alium, ipsum se nemo deceperit, | 3.1 |
| introspiciat modo uitam seque quid mereatur interroget. | |
| Proinde dabat uocibus nostris fidem apud optimum princi- | |
| pem, quod apud malos detrahebat. Quamuis enim faceremus | |
| quae amantes solent, illi tamen non amari se credebant sibi. | 5 |
| Super haec precati sumus, ut sic te amarent di quemad- | 4.1 |
| modum tu nos. Quis hoc aut de se aut principi diceret | |
| mediocriter amanti? Pro nobis ipsis quidem haec fuit summa | |
| uotorum, ut nos sic amarent di quomodo tu. Estne uerum, | |
| quod inter ista clamauimus: 'O nos felices'? Quid enim | 5 |
| felicius nobis, quibus non iam illud optandum est, ut nos | |
| diligat princeps, sed di quemadmodum princeps? Ciuitas | 5.1 |
| religionibus dedita, semperque deorum indulgentiam pie | |
| merita, nihil felicitati suae putat adstrui posse, nisi ut di | |
| Caesarem imitentur. |