| Nam comitia consulum obibat ipse; tantum ex renuntiatione | 77.1.1 |
| eorum uoluptatis, quantum prius ex destinatione capiebat. | |
| Stabant candidati ante curulem principis ut ipse ante consulis | 2.1 |
| steterat, adigebanturque in uerba in quae paulo ante ipse | |
| iurauerat princeps, qui tantum putat esse in iure iurando, | |
| ut illud et ab aliis exigat. Reliqua pars diei tribunali dabatur. | |
| Ibi uero quanta religio aequitatis, quanta legum reuerentia! | 3.1 |
| Adibat aliquis ut principem: respondebat se consulem | |
| esse. Nullius ab eo magistratus ius, nullius auctoritas | 4.1 |
| imminuta est; aucta etiam, siquidem pleraque ad praetores | |
| remittebat, atque ita ut collegas uocaret, non quia populare | |
| gratumque audientibus, sed quia ita sentiebat. Tantum | 5.1 |
| dignationis in ipso honore ponebat, ut non amplius esse | |
| censeret, quod aliquis collega adpellaretur a principe, quam | |
| quod praetor esset. Ad hoc tam adsiduus in tribunali, ut | |
| labore refici ac reparari uideretur. Quis nostrum idem curae, | 6.1 |
| idem sudoris insumit? quis adeo expetitis honoribus aut | |
| deseruit aut sufficit? Et sane aequum est tantum ceteris | 7.1 |
| praestare consulibus ipsum qui consules facit: quippe etiam | |
| fortuna uidebatur indignum, si posset honores dare qui | |
| gerere non posset. Facturus consules doceat, accepturisque | 8.1 |
| amplissimum honorem persuadeat scire se, quid sit quod | |
| dabit: sic fit ut illi quoque sciant quid acceperint. |