| Nondum biennium compleueramus in officio laboriosissimo | 91.1.1 |
| et maximo, cum tu nobis, optime principum fortissime | |
| imperatorum, consulatum obtulisti, ut ad summum honorem | |
| gloria celeritatis accederet: tantum inter te et illos principes | 2.1 |
| interest, qui beneficiis suis commendationem ex difficultate | |
| captabant, gratioresque accipientibus honores arbitrabantur, | |
| si prius illos desperatio et taedium et similis repulsae mora in | |
| notam quandam pudoremque uertissent. Obstat uerecundia | 3.1 |
| quo minus percenseamus, quo utrumque nostrum testimonio | |
| ornaris, ut amore recti amore rei publicae priscis illis consuli- | |
| bus aequaueris. Merito necne, neutram in partem decernere | 4.1 |
| audemus, quia nec fas est adfirmationi tuae derogare, et | |
| onerosum confiteri uera esse quae de nobis praesertim tam | |
| magnifica dixisti. Tu tamen dignus es, qui eos consules facias, | 5.1 |
| de quibus ista possis praedicare. Tribuas ueniam quod inter | |
| haec beneficia tua gratissimum est nobis, quod nos rursus | |
| collegas esse uoluisti. Ita caritas mutua, ita congruens tenor | 6.1 |
| uitae, ita una eademque ratio propositi postulabat, cuius ea | |
| uis ut morum similitudo concordiae nostrae gloriam minuat, | |
| ac perinde sit mirum, si alter nostrum a collega ac si a se ipse | |
| dissentiat. Non ergo temporarium et subitum est, quod | 7.1 |
| uterque collegae consulatu tamquam iterum suo gaudet, nisi | |
| quod tamen qui rursus consules fiunt, bis quidem sed tempori- | |
| bus diuersis obligantur, nos duos consulatus simul accepimus, | |
| simul gerimus alterque in altero consules et iterum et pariter | 5 |
| sumus. |