| Scio, patres conscripti, cum ceteros ciues, tum praecipue | 90.1.1 |
| consules oportere sic adfici, ut se publice magis quam priua- | |
| tim obligatos putent. Vt enim malos principes rectius | 2.1 |
| pulchriusque est ex communibus iniuriis odisse quam ex | |
| propriis, ita boni speciosius amantur ob ea quae generi | |
| humano quam quae hominibus praestant. Quia tamen in | 3.1 |
| consuetudinem uertit, ut consules publica gratiarum actione | |
| perlata, suo quoque nomine quantum debeant principi | |
| profiteantur, concedite me non pro me magis munere isto | |
| quam pro collega meo Cornuto Tertullo clarissimo uiro | 5 |
| fungi. Cur enim non pro illo quoque gratias agam, pro quo | 4.1 |
| non minus debeo? praesertim cum indulgentissimus impe- | |
| rator in concordia nostra ea praestiterit ambobus, quae si | |
| tantum in alterum contulisset, ambos tamen aequaliter | |
| obligasset. Vtrumque nostrum ille optimi cuiusque spoliator | 5.1 |
| et carnifex stragibus amicorum et in proximum iacto fulmine | |
| adflauerat. Isdem enim amicis gloriabamur, eosdem amissos | |
| lugebamus, ac sicut <nunc> spes gaudiumque, ita tunc com- | |
| munis nobis dolor et metus erat. Habuerat hunc honorem | 6.1 |
| periculis nostris diuus Nerua, ut nos, etsi minus <notos>, ut | |
| bonos promouere uellet, quia mutati saeculi signum et hoc | |
| esset, quod florerent quorum praecipuum uotum ante fuerat, | |
| ut memoriae principis elaberentur. | 5 |